“Allah”. Ky emër është nga emrat e të Lartë-Madhërishmit, madje emri më i madh i Tij tek disa, emër të cilin e përmend më së shpeshti Kurani dhe Suneti i të Dërguarit, paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të.
“Allah”. Emri më i përhapur i Zotit, të cilin e shqiptojnë njerëzit dhe krijesat, edhe pse kanë gjuhë të ndryshme.
“Allah”. Ky emër tregon qenien madhështore, që përmban cilësitë e adhurimit dhe zotërimit. Ky është një emër që i përket vetëm Zotit, nuk shqiptohet për askënd tjetër dhe askush nga krijesat nuk e pretendon atë.
“Allah”. Është emër i Zotit, të cilin e adhurojnë, e falënderojnë dhe e madhërojnë krijesat, e madhërojnë dhe e lartësojnë Atë qiejt, toka dhe çfarë ka në to, nata dhe dita, njerëzit dhe xhindet, toka dhe deti. “Atë e madhërojnë shtatë qiejt, Toka dhe gjithçka gjendet në to. Dhe nuk ka asgjë që nuk e madhëron Atë, duke e lavdëruar, por ju (o njerëz) nuk e kuptoni madhërimin që i bëjnë ata. Ai, me të vërtetë, është i Butë dhe Falës.” Isra, 44.
“Allah”. Një emër i ndërtuar nga shkronja të lehta, të cilat i shqipton fëmija i vogël dhe i huaji i porsa futur në Islam. Sido që ta lakosh këtë emër, përsëri ai do të kthehet në kuptimin e adhurimit e të adhuruarit, pos të cilit nuk ka tjetër.
Por çfarë kuptimi përmban ky emër?
“Allah”. Është Zoti, të cilin e adhurojnë zemrat, tek i Cili prehen shpirtrat, Ai të cilin dashuria kërkon ta gjejë, përmendja e të Cilit e do dhe të kënaq. Për Të kanë nevojë të gjitha krijesat, në çdo moment e në çdo çast, për çdo të vogël e të madhe, për të tashmen e të ardhmen. Ai është që i filloi dhe do t’i kthejë ato, Ai që i shpiku dhe kujdeset për to, ndaj dhe ato e besojnë Atë, e pranojnë dhe kanë nevojë për Të në të gjitha çështjet e tyre.
Nuk ka krijesë, veçse e ndien se Allahu e ka rrethuar atë me mirësi e begati të shumta, ndaj dhe është vërtet një meritë, që zemra e njeriut të drejtohet për tek Allahu i Lartësuar, me dashuri, përgjërim e madhështi.
Nga kuptimet e emrit “Allah” është: Zoti, të cilin e adhurojnë zemrat e tek i cili prehen shpirtrat, ndaj dhe dashuria është një kuptim që gjendet në lidhjet midis krijesës dhe Krijuesit. Allahu i Lartësuar thotë: “O besimtarë! Nëse ndokush prej jush braktis besimin e vet, dijeni se Allahu do të sjellë një popull, që i do dhe që e duan” Maide, 54.
Kështu që Allahu i do robërit e Tij, të cilët e duan dhe i binden, të cilët i përmbahen urdhrave dhe ligjeve të Tij, ndaj dhe Profeti, salallahu alejhi ue selem, e ka konsideruar dashurinë e Allahut nga gradat më të larta, të cilat përpiqet që t’i arrijë besimtari. Ai ka thënë: “Nëse dikush ka tre cilësi do ta shijojë ëmbëlsinë e besimit: të jenë Allahu dhe i Dërguari i Tij më të dashur për të, se çdo gjë tjetër; ta dojë njeriun vetëm për hir të Allahut dhe të urrejë të kthehet në kufër pasi Allahu e shpëtoi prej tij, ashtu siç urren të hidhet në zjarr”. Buhari dhe Muslimi
Kështu Profeti e ka bërë orbitën e arritjes së ëmbëlsisë së besimit me kuptime, të cilat lidhen të gjitha me dashurinë…
Ndjenja e dashurisë, është një ndjenjë e frytshme dhe e pashtershme, të cilën e ndjen besimtari për Zotin e tij, njëkohësisht duke shpresuar prej Zotit të tij që ta dojë, dhe atë që e do Allahu, atëherë mos ki më frikë për të, sepse dynjaja për të do të jetë veçse gëzim dhe hare, kënaqësi dhe lumturi. Ndërsa çështja e tij gjatë vdekjes dhe në botën tjetër do të jenë më të mira dhe më të këndshme, sepse Allahu nëse e do dikë, atëherë ia ngre atij pozitën në Xhenet dhe e afron pranë Vetes atë.
Nga kuptimet e emrit Allah është edhe Madhështia e qenies së Tij, Cilësive, Emrave dhe Krenarisë së Tij. Atë nuk mundet ta arrijnë që ta përfshinë mendjet dhe as që mund të shkojnë tek madhështia e Tij me hamendje, ndaj dhe për këtë logjika e Madhëron. Sepse Allahu është i Pari pa fillim dhe i Fundit pa mbarim. Ai është i shfaquri mbi të cilin nuk ka asgjë, është i Fshehti nën të cilin nuk ka asgjë. Vërtet Ai zotëron atë Madhështi dhe Krenari, e cila nuk mund të përfytyrohet dhe që as nuk mund të llogaritet.
Për Allahun në horizont ka aq shumë argumente
Sa ndoshta ke më e vogla e saj është udhëzimi yt
Vetëm në qenien e njeriut ka aq argumente
Saqë habia s’do të reshtej nëse do t’i shihnin sytë.
Gjithësia është e mbushur me aq shumë të fshehta
Saqë përpjekja për t’i shpjeguar do t’ju mundonte.
Allah është Zoti i adhuruar, tek i Cili drejtohen sinqerisht me zemrat dhe adhurimet e tyre besimtarët.
“Thuaj: “Në të vërtetë, namazi im, kurbani im, jeta ime dhe vdekja ime, i përkasin vetëm Allahut, Zotit të botëve, Ai nuk ka asnjë ortak. Kështu jam urdhëruar dhe unë jam i pari që i nënshtrohem Atij”. Enam, 162-163.
Fjala e parë me të cilën njeriu hyn në portën e Islamit, me të cilën ngjit shkallët e teuhidit dhe që ngrihet në piedestalin e adhurimit është fjala: LA ILAHE IL-LALLAH.
Njeriu është i krijuar nga vetë natyra e tij që të adhurojë dikë. Në zemrën e tij ka çrregullime, shpërqendrime dhe nevojë të domosdoshme për këtë adhurim. Kështu që njeriu ose do të adhurojë Zotin e tij, duke ecur kështu rrugës së drejtë nëpër të cilën ecën e gjithë gjithësia përreth tij, ose do të adhurojë dikë tjetër në vend të Allahut, i cili do t’i shkatërrojë fenë dhe dynjanë e tij. Pamjet e idhujtarisë kanë qenë të hershme, ku njerëzit adhuronin gurët apo pemët, duke shpresuar prej tyre në vështirësi.
Këto pamje të hershme të idhujtarisë vazhdojnë edhe sot e kësaj dite në shumë vende. Ato i gjen në mesin e injorancës dhe të prapambetjes. Ndodh që mund të gjesh ndonjë profesor me gradë shkencore në biologji apo astronomi, person me intelekt të lartë, por që nga ana tjetër e gjen në një faltore duke qëndruar me kokë të ulur dhe i gjunjëzuar përpara një idhulli, të cilin e ka ndërtuar me duart e tij, tek i cili është shkruar edhe data e prodhimit: (1910)!!!
Ky lloj adhurimi mund ta fusë njeriun në dorë, nëse ai nuk jepet pas adhurimit të Allahut, ky adhurim mund ta çorientojë atë dhe i lë si pasojë shqetësimin, stresin, dobësinë dhe pasigurinë në jetën e vet, ashtu si thotë edhe Allahu në Kuran:
“Dëgjojeni këtë shembull që ka sjellë Allahu! Janë dy njerëz: njëri ka shumë bashkëpronarë që e kundërshtojnë njëri-tjetrin, ndërsa tjetri ka vetëm një pronar, të cilit i përkushtohet. A janë njësoj ata në krahasim?!...” Zumer, 29.
Allah është emri, i cili thërritet pa u fshirë prej tij asgjë: O Allah! Nuk ka kënaqësi për zemrën, nuk ka lumturi dhe as gëzim, vetëm nëse e bën Allahun, Zotin dhe formuesin tënd, atë që ti e adhuron dhe atë ku përfundojnë të gjitha qëllimet e tua.
Prej Tij kërkohet ndihma, tek Ai është strehimi nga e keqja e çdo gjëje. E gjithë çështja është vetëm e Tija, për Të është falënderimi, i tij është sundimi. E gjithë e mira është në duart e Tij dhe njerëzit asnjëherë nuk do të kenë mundësi ta madhërojnë Atë ashtu sikurse duhet. Vërtet Ai është sikurse e ka madhëruar vetveten e Tij.
Përshtati nga arabishtja: Bledar HAXHIU
