Irena Gjoni



Tatuazh në shpirt të detit





NJËZET E KATËR



Unë i dua thellësitë e mia jonike

dhe majat e maleve të tu

Ajo që s’është e thellë

e nuk kap majat te retë,

s’ka hyrë kurrë në shpirt

e s’ka rrëshqitur mbi lëkurë...

SHTOI ZOT VALLET



Shtojzovallet kishin epoka pa bërë vizitë

Në botën dhe jetën e njerëzve

Kurioziteti shtojzovall nisi rrugën

me fustane të bardhë antike

që ngatërronin epokat, gojëdhënat



... ... ...

... ... ...

... ... ...

Hapën sytë në frymëmarrjen e zgjuar te njëra-tjetrës

Sikur shumë bukuri,

të kishin një mendje

Kujtonin rrugën nëpër ngatërrim epokash, gojëdhënash

Takim me një shpirt të vrarë

Në momentin ku i lihej i pazhdukshëm,

Një tatuazh zhgënjimi

Dhe nga dhimbja klithte me tërbim sakati



Shtojzovallet e dhimsura,

Kaq panë në botën e njerëzve

Në një vizitë,

Shumë më te shkurtër se rruga



Gjithçka u dukej makth ëndrre, makth drite

trupëzuar tek një flokëverdhë si shtojzovallet

Ulur në hijen e zonjave të shtëpisë

Duke thurur gërsheta tatuazhesh zhgënjimi

Të tepruara nga një natë më parë

Në pritje të “MIRËMËNGJESIT” të shtojzovalleve



Duke u ngjasuar me veten,

Me frymë i lanë trupin,

Me qerpikët e gjatë i krehën flokët,

Zërat dhe dritat ia qepën mantel,

Duke e bërë simotrën e tyre



Nën ritmin shtojzovall:

“SHTOI ZOT VALLET”

Shtojzovallja e re kërcente

Duke argëtuar dhe tatuazhin e zhgënjimit...

NE VEND TE PROLOGUT



Këtu

jam një dilemë e rrënjosur në përjetësi;

ëndërrim flakërues që turfullon si kalë i harbuar;

melankoli e muzgut;

demon i zbutur e hiç në krijim fytyrash;

prekje e realitetit me shqisat e të verbërit;

një psherëtimë galaktike;

një jehonë e saj në shpellat primitive;

dashuri e mallkuar në mëkate epshi;

perlë princesash e nimfë e pavdekshme;

mallkim i vendosur në altar martese;

mjegull e djegur në hapësirë të plakur;

tradhëti shkretëtire në oaze makthesh;

engjëll misteresh i dalë prej ferrmendjeve;

një lot shumëngjyrësh i theksuar nga koha;

imazh i rilindur prej hirit që predikon;

tatuazh në shpirt të detit.



Këtu

jam vetvetja

në pretendim

që të ngelem vetvetja në çdo kohë…

DASHURI BUZË GREMINE



Bëmë dashuri buzë një gremine

Në mollëzat e gishtave të tu,

një cermë hëne të prek



Me ty ëngjëll jam dashuruar unë,

Me ty nata e greminës,

Me ty hëna e njohur si hajdute zemrash



S’di kujt t’ia prishësh



Gremina të josh me fundin e mistershëm

Gëlltit një copë gremine

Hëna të josh me cermën e saj

Gëlltit një copë hënë

Thua se unë të josh me sekretet e pathëna

Gëlltit një sekret timin



Mua më duhet të të shpëtoj

prej vetes sime, greminës dhe hënës

Duke të futur në një akuarium shpirti

të padepërtueshëm prej shumë palë sysh njëherësh



se dashuria ha koka...

PËRNDRITJE (F)LOÇKE



Trishtimi endet

në perëndimin e diellit.

Muzgu ngrihet nga thellësitë,

duke mbajtur në sup

arkivolin e heshtjes.



Dalëngadalë

erresira nis rëndon mbi ajrin



Trupi i (F)loçkës ershëm farfurin

duke përndritur natën



Eshtë ora e saj...

PUTHJE



Një çast puthjeje-

një mrekulli bote



Strukur

si princesha e perlave

Brenda guackës

së shpirtit të muzgut



Një çast puthjeje-

një mrekulli bote...

PENG NË VARREZA



Në mbërritje tek çdo qytetërim,

Pyes ku janë varrezat



Marr rrugën e dritës së lagësht

duke i ruajtur sytë prej ftohjes

për të mos humbur spektaklin

e dhënë enkas për mua



Një trompë e ngjirur-

gërrisje e portës së varrezave

e lodhur nga përsëritjet shekullore,

uron mirëseardhjen time



Parada e qiparizave të ngatërruar në moshë,

bën përzgjedhjen e mysafirëve

të hyrë nëpërmjet portës së tyre



Portë qiparizash,

e hapur kanatash për kukuvajkat,

E mbyllur përjetësisht për diellin

Këmbëngulës përtej portës

ku përditë, gjatë gjithë ditës,

ka perëndime varrezash

dhe muzgje varrezash



Hapat e nemitur,

përshkojnë relievët e bardhë të varreve

Atelie të ekspozitës së fotografive të të vdekurve

Aty - këtu fatsjellësit e së gjallës,

që jetojnë ende

si relike të qytetërimeve të vdekura

Ndoshta fatsjellës dhe për flirte,

dashuri skeletesh

Gjithçka në kthetrat

e konglomerateve të vajeve

... ... ... ...

Koha po gërryen

Duke më lënë peng të saj në varreza

Në këtë rudiment

të botës së zhurmshme të së gjallës...

TATUAZH NË LEKURËN E DITËVE



Në lëkurën e ditëve

me majën e stërkalave të detit

të djegur nga malli për ty,

Le në tatuazh fytyrën time



Që t’i ngjaj origjinalit,

i derdh flokëve

parfum mimozash të verdha

të mbira, të bleruara e të lulëzuara

në rrugën e detit

përshkuar me hapa të kaltër

ku çdo hapkaltër i penduar,

kthehej mbrapsh



Duke u shndërruar në një saksi mimoze

që për t’u bërë parfumi

më epshndjellës në botë,

thithte me zemër

esencën e jodit, kripës

kaltërsisë dhe hapësirës



...Ndaj tatuazhi në lëkurën e ditëve

më ngjan tmerrësisht mua...

ZOT NA RUAJ



Makthet e përditshëm

Ëngjëllorë në absurdin e tyre

Maktherozionëngjëllor



Çuditshëm si një gjarpër i dehur

lëpin dhe përpin

plagët e lëna përditshëm nga vuajtjet,

nga pasiguria amorfe,

që bëhet më hermetike në dëshifrim

nga format kameleon që shfaq.



Nga iluzionet e djegura

prej vet iluzioneve

Nga gjaku që pikon mbi të ardhmen

pa e ditur ku e ka burimin,

pa e ditur në e ushqen për ringjallje,

apo për inekzistencë...?



Zot na ruaj!

NATË ALI PASHE



" Sonte gjumë s’ka Janina

Val’ e gjolit diçka thotë

Ujë të ëmbël pi Frosina

Ali Pasha helm dhe lotë..."

(Populli)



...ma pëshpërit si ledhatim mes flokësh

...më puth ëndërrisht

...ma pëshpërit përsëri

për të më arratisur gjumin



Ëmbël ma nis ogurin e vrasjes

në këtë natë sterrë përballë Posejdonit

Ku heshtjen e sipërfaqshme

e shprish angullima e qenit

dhe oshëtima e valëve…



Heshto ti qen që angullin për kob!

Heshto!

Heshto det, heshto dhe ti!

Dëgjohet klithma e heshtur e vrasjes sime!



Njeriu që po më vret

më përqafon fort, përkëdhelshëm,

dhimbshëm, dashurisht, përmallshëm

në krahët e tij.

Vazhdon të më puthë

O Perëndi, më ëmbël se vetë Erosi



Je ti Ali Pash modern,

endur labirintheve

te kujtesave të kohëve

që përzgjedh për të më vrarë

pikërisht me dashuri



Je ti

projektuesi i imaxheve

të zhgjëndërrta të së ardhmes

që me vret

duke më lënë gjallë…

RRUGËTIM



... së pari fillohet nga shpirti...

Pastaj nga lëkura, nga...

krejt ngadalë, si nëpër mjegull...

Butë dhe ëndërrisht...

rruga për në qendër të botës

kalon nga era...

RECETË PËR SHËRIMIN E TRURIT



Truri i dhimbte tmerrësisht

Mikrobi i mendimit të burgosur

nga prangat e syve të tij,

mori vetëm një hallkë,

si relike të një kohe

e avancoi thellë e më thellë



Në rrebelim dhimbjeje truri,

iu servir një recetë:



Në mëngjes - një ditë e pirë pa ujë

Në paradreke - dy lugë Luvër

Në drekë - tri rreze hëne

Në pasdreke - nje gotë famë

(Kujdes!

Gotëza duhet të jetë e sterilizuar,

në temperaturë të shekullit të 22-të

se fama hyn në reaksion asnjanësimi

edhe me një kokrrizë mikroskopike xhelozie)

Në paradarkë - gjysmë kokrre lumturi

(Edhe me këte duhet kujdesuar si për famën)

Në darkë - një sy trupash të shkuar në parajsë

Në pasdarkë - dy copëza dashuri

E në mesnatë - tri rreze dielli



Me dhimbjen e trurit dhe recetën në dorë,

(kurë e konsideruar 100% shëronjëse)

Labirintheve endshem gjithë farmacive te botës

Që nga koha kur majmunit i dha lamtumirën

e deri më sot



Kurrë s’i bëri dot të gjitha bashkë

Ndoshta dhimbja e tmerrshme e trurit,

ka për të pushuar kur të rinisë sërisht

ish - bashkëjetesën me majmunin

e mikrobi i mendimit ka për të vdekur...

LARGËSI DRITE



Në kalanë trikohëshe bie dëborë

Mbi syprinën e detit jonik bie shi

Në shpirt e në zemër ndizen zjarre

dhe ëmbël shërbehet ëmbëlsi