Më 30 nëntor të vitit 1979 dilte The Wall, concept-album i dyfishtë i Pink Floyd (pas atij Ummagumma), një vepër monumentale rock ku Roger Waters, autor i pothuajse të gjitha teksteve, rrëfente historinë e Pink, një personazh thellësisht autobiografik – por edhe i inspiruar nga ish Floydi Syd Barrett – i hallakatur nga një ekzistencë tjetërsimi dhe vetmie, deri aty sa të ndërtojë përreth vetes një mur metaforik.
Një disk që do t’i ndajë në dysh adhuruesit e grupit anglez: në ata që e konsiderojnë si kryeveprën e tyre; dhe në ata që e quajnë ndërrim të turpshëm të kursit nga ana e bendit të Animals dhe Tha Dark side of the moon, që pas kësaj përvoje (grindjet gjatë incizimit nuk llogariten) pushoi së ekzistuari si një kuartet, me largimin e Watersit.
I karakterizuar nga tingujt më shumë rock se psikedilik, të gërshetuar nga dhuna (shumë referime ndaj luftës, babai i Waters kishte mbetur i vdekur në Anzio gjatë Luftës së Dytë Botërore) dhe shtypja, albumi pati si këngë-simbol Another brick in the wall (që është edhe lajtmotiv që përshkon albumin), e cila u ngjit në majat e klasifikimeve të gjysmës së botës, por edhe këngë klasike si Is there anybody out there? apo Comfortably numb.
Narracioni kompleks dhe simbolik e bëri The Wall më shumë se një album: qysh nga dëgjimet e para u karakterizua edhe dhe mbi të gjitha si një vepër e destinuar të shikohet përveç se të dëgjohet. Prej këtu edhe vjen filmi Pink Floyd-The Wall (1982), me regjinë e Alan Parker dhe interpretuar nga një Bob Gledof atëherë gjysmë i njohur. Por edhe e para se gjithash një koncert spektakolar (me një mur të madh që ndërtohej e pastaj shembej), që Floyd e mbajtën në pak qytete të zgjedhura: New York, Los Angeles, Londër dhe Dortmund. Këto koncerte përfunduan në albumin e dyfishtë live Is There Anybody Out There?: The Wall Live 1980-1981.
Ndërsa The Wall - Live in Berlin qe një performancë live e diskut të bërë nga Waters dhe nga yje të shumta të tjera rocku në Berlin, 21 korrik 1990, për ta përkujtuar murin e Berlinit, atë të vërtetin mes lindjes dhe perëndimit, tetë muaj më parë. Tridhjetë vite distancë, ndoshta shifra zanore e The Wall nuk është më aq moderne, por mesazhet mbi tjetërsimin e njeriut bashkëkohor dhe shqetësimi shpesh ankthor që e përshkon ruajnë fuqinë e tyre.
Nisur nga opinionet, The Wall është ndër disqet e pakta që mund të konsiderohen “vepër rock”, afreske komplekse të një bote muzikore të zhdukur përgjithmonë. Për këtë, tridhjetë vite më vonë, mund ta fusim lirisht në panteonin e klasikeve, në shoqërinë e bukur pak disqeve të tjera si, Tommy të Who dhe The lamb lies down on Broadway të Genesis.
