Në shek.XI Perandoria Bizantine u zhyt në një krizë të thellë ekonomike e politike. Me varfërimin e fshatarëve të ardhurat e thesarit shtetëror u pakësuan, aftësia mbrojtse e shtetit u dobësua dhe kontradiktat e brendëshme midis klasave u shtuan. Nëpër provinca, administrata shtetërore ishte degjeneruar. Aristokracia ushtarake provinciale ishte rritur si një fuqi politike dhe përpiqej të pastronte rrugën për pushtet në luftë kundër burokracisë feudale të kryeqytetit.
Për të pakësuar ndikimin e saj në ushtri pasardhësit e Vasilit të II, Kostandini i VIII, (1025- 1028) dhe Romani i III, (1028-1034), bënë një rindarje të trupave ushtarake, sipas së cilës ushtarët e rekrutuar në Ballkan dërgoheshin për të luftuar në Azinë e Vogël dhe ata të Azisë së Vogël në Ballkan për të qënë larg kontaktit me vendin e tyre. Por edhe kjo masë nuk dha rezultat.
Perandorët bizantinë u orvatën të kapërcenin edhe krizën ekonomike-financiare. Për t’i siguruar thesarit shtetëror të ardhura, u bënë ndryshime në politikën fiskale. Detyrimet kryesore që më parë fshatarët i paguanin në natyrë, shteti bizantin tani i kërkonte në të holla. Kjo i detyronte fshatarët t’i shisnin prodhimet a tyre me çmime të ulta për të paguar taksën në kohën e caktuar. Perandoria lejoi gjithashtu të zëvëndësohej shërbimi ushtarak me një taksë të veçantë në të holla që do të përdorej nga po randorët për të përballuar mbajtjen e mercenarëve të huaj. Me këtë masë qeveria bizantine synonte gjithashtu të mos i shkëpuste tërë fshatarët nga punët e bujqësisë pasi Bizanti ndiente në këtë kohë një nevojë të madhe për prodhime bujqësore. Pas hambarëve të dikurshëm të drithit si Mesopotamia, Egjypti, që kishin rënë prej kohësh në duart e arabëve, gjatë shek. XI Bizanti humbi zotërimet e veta në Italinë e jugut, të cilat kaluan në duart e normanëve. Nga veriu atë po e shtrëngonin peçenegët. Pjesa më e madhe e Azisë së Vogël ra në duart e turqve selxhukë, të cilët formuan aty një shtet të fuqishëm. Turqit selxhukë, duke prerë rrugët që lidhnin perandorinë me Lindjen, i dhanë gjithashtu një goditjie të rëndë tregëtisë së Bizantit. Kufìzimi i marrëveshjeve tregëtare solli edhe krizën në prodhimet të zejtarisë. Në shek. XI popullsitë e ndryshme të nënshtuara prej perandorisë, si armenët, serbët, zunë të shkëputeshin prej saj të krijonin shtete feudale më vehte dhe të armiqësoheshin me të. Aristokracia ushtarake provinciale, duke e ndjerë vehten të fortë filloi luftën e vet me anë kryengritjesh të armatosura dhe komplotesh brenda në pallatin perandorak të Kostandinopojës, për të marrë pushtetin në dorë. Gjatë viteve 1025-1081 në Bizant sunduan 10 perandorë, pjesa më e madhe e të cilëve u shfronëzua me anë komplotesh e kryengritjesh. Gjatë shek. XI kryengritjet e aristokracisë ushtarake provinciale u gërshetuan me ato të popullsive të shtypura. Një pjesë e këtyre kryengritjeve u zhvillua edhe në teritorin e Shqipërisë.