Personeli kurues që nuk është mjek, janë profesionistët në numër më të madh, të sektorit
shëndetësor. Dëshirat e fshehura të kësaj lloj veprimtarie do të ishin më tepër të lidhura me
nocionin e ndihmës në kuptimin e gjerë, si përsa u përket teknikave specifike apo edhe roleve
që kanë të njëjtën natyrë me funksionin e nënës. Formimi i tyre në shkollat profesionale është
një cilësi e mirë shkencore dhe teknike. Në një mënyrë të përgjithshme, « kultura »
infermiere, në çdo kohë është vënë në dukje nga referenca më të gjëra se sa fusha fiziopatologjike.
Kujdesi i drejtpërdrejtë kurues apo higjiena që u bëhet pacientëve i orienton ata
drejt një mënyre trajtimi sa vjen e më të përqendruar tek personi pacient. Mjedisi spitalor, në
të cilin shumë ushtrojnë veprimtarinë e tyre profesionale i ballafaqon ata kryesisht me
mjekësinë akute, ku ata zbatojnë me aftësi mjekimet e duhura, por ku janë të lidhur me
« spiralen që duhet bërë », me ndërhyrjet e shpejta, në një shikim me afat të shkurtër. Kur
shtrohet në spital pacienti kronik, kjo ndodh për një gjendje krize dhe marrja e tij në ngarkim
është analoge me atë vënien në jetë në çdo gjendje akute. Ekipi kurues funksionon me
përvojë, ku çdonjëri ka një rol të caktuar. Mjeku vendos diagnozën, vendos mjekimin dhe
infermieri e zbaton.
