www.ylliehana.biz
|
| | |
Autori | Mesazh |
---|
Era.. Forum Legend
Numri i postimeve : 1263 Data regjis. : 25/12/2009
| Titulli: Naim Frashëri Mon Dec 28, 2009 10:38 pm | |
| First topic message reminder : Figura qëndrore e letërsisë shqiptare të Rilindjes, ai që u bë shprehës i aspiratave të popullit për liri e përparim, si poet i madh i kombit, është Naim Frashëri, bilbili i gjuhës shqipe. Naimi lindi më 25 maj 1846 në Frashër, që ishte edhe një qendër bejtexhinjsh. Mësimet e para i mori tek hoxha i fshatit në arabisht e turqisht. Që i vogël nisi të vjershëronte. Studimet e mesme i kreu në Janinë, në gjimnazin e njohur "Zosimea". Aty horizonti i tij kulturor u zgjerua së tepërmi, njohu letërsinë, kulturën dhe filozofinë klasike greke e romake, ra në kontakt me idetë e Revolucionit Borgjez Francez dhe me iluminizmin francez. Duke përvetësuar disa gjuhë, si: greqishten e vjtër e të renë, latinishten, frëngjishten, italishten e persishten, Naimi, jo vetëm që mori bazat e botëkuptimit të vet, por njohu edhe poezinë e Evropës e të Lindjes. Të gjitha këto tradita poetike ndikuan në formimin e tij si poet. Më 1870, pas mbarimit të shkollës, shkoi për të punuar në Stamboll, por u prek nga turbekulozi dhe u kthye në Shqipëri në klimë më të shëndetshme. Gjatë viteve 1872-1877 Naimi punoi në Berat e në Sarandë si nëpunës. Kjo periudhë pati rëndësi të veçantë në formimin e tij. Atdhetar e si poet. Ai njohu më mirë jetën e popullit, zakonet, virtytet dhe aspiratat e tij, gjuhën e bukur e shpirtin poetik të njerëzve të thjeshtë, krijimtarinë popullore, bukurinë e natyrës shqiptare. Ndërkohë vendi ishte përfshirë në ngjarjet e mëdha të lëvizjes çlirimtare, që do të sillnin formimin e Lidhjes Shqiptare të Prizerenitmë 1878, udhëheqës i së cilës ishte Abdyli, vëllai më i madh i Naimit. Naimi dha ndihmesën e vet për krijimin e degëve të lidhjes në Jugun e Shqipërisë, përkrahu dhe përhapi programin e saj. Më 1880, kur veprimtaria e Lidhjes ishte në kulm, ai shkroi vjershën e gjatë "Shqipëria", në të cilën shpalli idetë kryesore të Rilindjes. Me këtë krijim Naimi niste rrugën e poetit kombëtar. Më 1881 Naimi u vendos përfundimisht në Stamboll, ku u bë shpirti i Shoqërisë së Shkronjave dhe i lëvizjes së atdhetarëve shqiptarë. Gjithë forcat dhe talentin ia kushtoi çështjes kombëtare, punoi për ngritjen e shkollës shqipe dhe hartoi libra për të, shkroi vjersha, përktheu e botoi vazhdimisht, duke ndihmuar për zhvillimin e letërsisë sonë, për botim edhe të shumë veprave të autorëve të tjerë. Lëvizja kombëtare, idealet e çlirimit të Shqipërisë, të përparimit e të qytetërimit të saj, u bënë faktori themelor që ndikoi në formimin e Naimit si poet e atdhetar. Krijimtaria e gjerë letrare e Naimit, me veprat poetike e didaktike, kap një periudhë të shkurtër prej 13 vjetësh (1886-1899). Vetëm në vitin 1886 ai botoi veprat "Bagëti e Bujqësia", "Vjersha për mësonjtoret e para", "Histori e përgjithshme" dhe poemën greqisht "Dëshira e vërtetë e shqiptarëve", "E këndimit çunavet këndonjëtoreja". Më 1885 botoi përmbledhjen me vjersha persisht "Tehajylat" (Ëndërrimet) më 1888 botoi "Dituritë", më 1890 "Lulet e verës", më 1894 "Parajsa dhe fjala fluturake", më 1898 "Historia e Skënderbeut" dhe "Qerbelanë" dhe më 1889 "Historia e Shqipërisë". Sëmundja dhe lodhja e madhe ia keqësuan shëndetin poetit, zemra e të cilit pushoi së rrahuri më 20 tetor 1900, në moshën 54-vjeçare, i zhuritur nga malli për atdheun dhe me brengën që s'e pa dot të lirë. Vdekja e poetit qe një zi e vërtetë kombëtare. Shqiptarët kishin humbur atdhetarin e kulluar, apostulin e shqiptarizmës, poetin e madh. Dhembjen dhe vlerësimin për Naimin e shprehu bukur elegjia e Çajupit, që niste kështu:
Vdiq Naimi, vdiq Naimi, moj e mjera Shqipëri, mendjelarti, zemërtrimi, vjershëtori si ai.
****************************
Naim Frashëri vuri themelet e letërsisë kombëtare shqiptare. Vepra e tij shënoi lindjen e një letërsie të re me vlera të vërteta artistike. Ajo shprehte aspiratat e shoqërisë shqiptare të kohës dhe ndikoi fuqishëm në luftën e saj për liri e progres. Naimi krijoi traditën e letërsisë patriotike, qytetare, ai solli në letërsi botën shqiptare, aspiratat jetike të popullit. Dashuria për Atdheun, popullin dhe njeriun, krenaria kombëtare dhe besimi në të ardhmen, ideja e madhe e çlirimit, formojnë thelbin romantik të veprës së tij. Naimi e afroi letërsinë me popullin, duke trajtuar tema të reja, të ndryshme nga ato të letërsisë së vjetër, temat e problemet e kohës. Në formimin e Naimit si poet ndikuan disa faktorë, por faktori kryesor ishte jeta e popullit të vet dhe lëvizja e tij për çlirim kombëtar. Naimi njohu disa tradita poetike të huaja, prej të cilave mori elemente që u tretën mjaft natyrshëm në veprën e vet. Por krijimtarisë së tij vulën e origjinalitetit ia vuri jeta dhe tradita historike e artistike e populli të vet. Traditat poetike popullore, që përbën një nga burimet e formimit të tij si poet, i dha shumë më tepër nga çdo traditë tjetër. Lidhja me të u shpreh jo vetëm në gjuhën e poezisë së Naimit dhe në figuracionin e pasur, por, në radhë të parë, në përmbatje dhe në frymën e saj. Naimi është bilbili i gjuhës shqipe, mjeshtër i fjalës. Vepra e tij vuri bazat e gjuhës letrare kombëtare shqipe, e cila do të njihte më vonë një zhvillim të mëtejshëm, për të arritur gjer në shqipen e sotme letrare kombëtare të njësuar e të zhvilluar. Tradita që krijoi Naimi, është e gjallë dhe frymëzuese edhe në jetën e shoqërisë sonë të sotme. Naimi më tepër se shkrimtar, është poeti më i madh i Rilindjes sonë Kombëtare, është atdhetar, mendimtar dhe veprimtar i shquar i arsimit dhe i kulturës shqiptare.
|
| | |
Autori | Mesazh |
---|
вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:33 pm | |
| Perëndija
Rri mejtohem shumë herë Tek perëndon yll'i zjarrtë, Edhe hapetë një derë, Soje rrjeth një drit' e artë. Retë, nga pak' e nga pakë, Marrën një tjatër fytyrë, Bënenë të kuqe flakë, E deti ndrin si pasqyrë. Oh! sa të bukura janë Fushatë që gjelbërojnë, Qiejtë që s'kanë anë, Luletë që lulëzojnë, Zoqthitë që flasin belbër E fluturojnë ndë erë, Pyll'i veshur më të gjelbër, Deti i qet' e i gjerë, Lumi që nxjerr oshëtimë, Që bubullin nëpër male Dhe ikën me fishëllimë Nëpër fusha me ngadale, Brigjet' e veshurë me bar, Me lule, me gjeth, me fletë, Rrahurë n'ergjënt edhe n'ar, Ahu me krye përpjetë! Më çdo kënt edhe më çdo vis E më çdo çuk' e çdo brinjë Shoh një plep, një vith a lis, Një qarr, një bush, një dëllinjë. Hap sytë dhe përqark shikonj Fushë, limë, brigje, male, Edhe të shkuarat kujtonj Një nga një, dalëngadalë. Për ata që janë ndarë Prej nesh, që rrinim gjithë tok Edhe më s'i kemi parë, Që i patmë shpirt edhe shok, Zëmëra më përvëlohet Edhe them vallë ç'u bënë, Kur shoh që koha po ndrrohet Dhe të mugëtit ka rënë, Po rrjeth nëpër hapësirë Edhe sa vete po shtohet, Lint nata me errësirë, Dheu e qielli ndryshohet. Kështu rrotullohet moti, Yjt' e hëna sytë hapin Dhe pas nomit q'u vu Zoti S'rrinë, po gjithënjë çapin. Lumi me një psherëtimë Ikën edhe vete në det, Dëgjohet një bubullimë, Që përhapetë përmbi dhet. Duke shkuar dit' e net, E duke ndërruarë moti, Vemi si lumi në det, Nga Zoti, prapë te Zoti. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:33 pm | |
| Në Dashtë Zoti
Nastradini ish qetuar Dhe po rrij duke mejtuar; Po përnjëherë u zgjua, Së shoqes i tha: "O grua, Nesërë jam për në veshtë, Se s'kam vatur këtë vjeshtë, Sindëkur vinja qëmoti." Plaka tha : "Në dashtë zoti." Nastradini i tha : "Unë S'e këllas zotnë në punë, E shoh vetë punën time, E nuk e vë nër mundime, Që të doj' a të mos dojë, Se nukë më flet me gojë." Kështu the, o jetëgjatë! Papo u ngrite me natë, More shportat e gomarë, Po s'të vate udha mbarë! Për rrush del njeriu i mjerë E sjell shkarpa shumë herë. Gjithë bota po punonin E udhëtë po ndrejtonin. Nastradinë kur e panë, E zun' e më nuk e lanë: Gjithë ditën gur' i gjori Mbajti edhe pagë s'mori. I këputur, i drobitur, I lodhur, i kahënitur, Natën në t'errët u kthye, Me pluhurë mbi qyrdye! Erth më der' e trokëlliti, E shoqja nga shkalla zbriti, Tha : "Kush ësht' aty më derë?" Pa tha Nastradin' i mjerë: "Në dashtë zoti, jam unë, Që vajç' e s'bëra dot punë!" Pa më nesëret një fqinjë, Q'ish i varfër e pa linjë, Erth e i kërkoi gomarrë, Duke thënë ca më parë: "Jemi pa buk' e pa ngrënë, Në mulli drithë kam shpënë, Gjer më tani është bluar, Po s'kam kafsh', o i uruar." Nastradini, pa mejtuar, Tha : "Për dru e kam dërguar, Ka vaturë që me natë, I varfëri veshgjatë." Ajy tha "e kam dërguar", Gomari palli në quar! Fqinja tha : "Pse më gënjeni, Të drejtënë s'ma rrëfeni? Ja se ku pëllet gomari, Qysh e ka marë druvari!" Nastradini tha : "S'kam parë Kshu, të besojnë gomarë! Me fjalën time s'je nginjur, Që jam sot plak e i thinjur, Po dëgjon gomarrë ç'thotë, Q'është pa mënt e flet kotë. Njeriu që dëgjon gomarrë, S'e ka punën mbroth e mbarë." Kështu tha, po të vërtetën E thosh gomari, të shkretën. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:34 pm | |
| Ujku dhe Qengji
Ujku pa fe Erth në kope Dhe, si s'pa qën, U fut nër dhën, Një qënq zuri Zëmërguri. Qëngji i tha: "Ore vëlla? E po përse? As më rrëfe Se ç'faj të kam? I vogël jam." Ujku i tha: "Do të të ha! A e mba mënt Më këtë vënt Kur më shave? Më the xhave!" Qëngj' i thotë: "E ke kotë, Unë sivjet Jam përmbi dhet." "Mase, i tha, Qe yt vëlla." "Vëlla, tha, s'kam, I vetëm jam." "Fort mir', i tha, S'paske vëlla, Po jot ëmë Ç'pati prëmë Që më qërtoi E më kallëzoi? Do më zinin, Të më vrinin!" Qëngji i tha: "Dy muaj ka Që s'më rron më, Ah, ah, im më!" Dhe s'duroi dot, Po qau me lot. "E yt atë, Një brigjatë, Më pat vrarë Mon' e parë," Tha makuti, Shpirtladuti, Dhe më s'mënoi; Më s'e mundoi, Po posht' e vu Edhe e zu Nga lëfyti Edh' e mbyti, Se të ligut, Zëmërshtrigut, Nuk i vjen keq Për një që heq. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:34 pm | |
| Pellazgët - Shqiptarët
Ishte një ditë Që pellasgjitë Posi një dritë Mbuluan dhenë Duall ng' Asia Si mizëria Dhe me ania E hodhë denë.
Pas pakë herë, Duke përzjerë Ca me të tjerë, Bënë elinët, Dhe duke ndarë Syresh një farë, Si ka të ngjarë, Bëri llatinët.
Edhe të tjerët E më të ndjerët, Të papërzjerët, Pellasgjinj mbenë Maqedhoninjtë E ilirinjtë E mollosinjtë, Gjith' ata qenë.
Dhe ata janë Prindërtë tanë, Pastaj na thanë Na shqipëtarë Mundim të themi Ne ata jemi, Atë gjak kemi, Si dhe shtyparë.
Thot' Herodoti, Në Tomor zoti Shtëpi qëmoti Kishte Dhodhonë Eshtë m'e vjetër Ngaha çdo tjetër, Shumë më tepër, Kjo gjuha jonë.
Ne kurdoherë Burra të ndjerë Edhe të vlerë Jemi treguar; Me grekërinë Dhe me Persinë, Me gjith' Asinë Kemi lëftuar.
Me Lekën vamë, Muntmë Daranë, Datën i dhamë Gjithë Asisë Burr' u dëftyem, Të gjith' i thyem, Përmbys e kthyem Fron' e Persisë.
Të tërë dhenë, Den' e sterenë, Sa kombe qenë Në këmb i vumë Dhe mbretëruam Kudo që shkuam, Tekdo lëftuam, Vëndin e zumë.
Me Pirron vamë Romës i ramë, Llatint' i vramë E i tmeruam; Me Skënderbenë Tyrqve sa qenë U dhamë dhenë Dhe i dëbuam.
Kush i goditi Posi petriti E i cfiliti Tyrqit, barbarët? Bota s'kuxonte Që t'u qëndronte, Po kush lëftonte? Ne shqipëtarët.
Pastaj u ndruam, Se s'kupëtuam Dhe nuk e çquam Të mirën tënë Gjaknë për botë E derthmë kotë, Njeri ç'të thotë? Nuk ishte thënë!
Mbajtmë Tyrqinë, Ngjallmë Greqinë, Ndihm' Italinë. Po Shqipërinë? Pse s'u munduam? Për kë lëftuam? Neve ç'fituam? Ç'kemi taninë? |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:34 pm | |
| Shkëndijë e Diellit ndaj Manushaqes
Manushaqe bukuroshe, Pse s'ngre kryete përpjetë, Po rri e mpit' edh' e qetë, Pse s'zbukuroh e s'shëndoshe?
Pa shiko lulet' e tjera, Q'u çel' e u lulëzuan, Shih, pa shih ç'u zbukuruan, I ngjalli përsëri vera.
O lulez' e Perëndisë, Që të mbolli vetë Zoti, Zgjohu tani q'u ngroh moti, Erdhi koh' e gjallësisë ;
Se dheu anembanë mbleroi, E të vdekurit' u ngrinë, Gjithë ç'jan' u përsërinë, Zoti nga gjum' i rënd' i zgjoi.
Më dërgoi dhe tek ti Zoti, Që të t'ap jetëz' e ditë, Të të bije shpirt e dritë, E të bëhesh si qëmoti.
Prej qiellit bukurinë Edhe nga parajsa ere Të kam prurë këtë herë, Po hape, pa hape gjinë.
Hap syt' e qesh dhe gëzohu, Se gaz të math të kam prurë, Mos më rri si e sëmurë, Po çelu e zbukurohu.
Shpendëra, hithëra, ferra përsipër të kanë rënë, Dritënë t'a kanë zënë Me fletë shumë të gjera;
Të kanë kallurë gjemba, Që të çpojn' e të lëndojnë Edhe gjaknë t'a helmojnë, Që të lëvrin nëpër rremba.
Dhe ca nga fletet' e tua Me të huaja përzjerë, Secila do të të bjerë Dëmn' e vdekjenë pothua.
Oh! fletëtë që i rrite, Duke nxjerrë nga gjiri yt, T'u bënë si halë në syt Pa m'u fishk' e m 'u drobite!
Dimër' t math me dëborë, Me të ftoh t' e me të ngritë E m'e gjithë ligësitë, Të la të mjer' e të gjorë;
Ah, ta zbriti bukurinë Dhe gjellimn' e gjithë ç'kishe, Vdiqe, u trete, u prishe, Të thatë të shoh taninë!
Po mos u tremp, beëhu trime Edhe ki durim e shpresë,' E pa silli Zotit besë, Dhe kësaj fjalësë sime.
Dheu ishte një her' i shkretë, Gjë të gjallë nukë kishte, Dhe fare i rjepur ishte Pa fill bar e pa një fletë!
Ndaj soje gjë s'piperrinte, Po brenda në atë brumë Ishte një shpirt i math shumë, Që prit kohë të buçinte.
Nga ay shpirt i pa anë Gjërëra pa funt u ngrinë, Që edhe sot ven' e vinë, Edhe të sosurë s'kanë.
Kush pandeh' të dil nga dheu Gjithë ky rrëmet q'është sot, Oh!preveç se i madhi Zot, Që me dorët të ti e kreu.
Ay, i qofshimë falë I dha shpesit fluturimnë, Njeriut mendjen e mejtimnë, Edhe njerëzi e fjalë.
Tani më kanë dërguar Nga fron i lart' i Perëndisë, Si engjëllin e Marisë Me frymë të shenjtëruar .
Më s'më mba as gjemp as fletë, Se kam ardhur me shume mall, Ndë gjithit tënt dua të ngjall Zotn' e math e të vërtetë. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:35 pm | |
| Zogu dhe Djali
Një zok të bukur zuri një djalë, Ay po dridhej dh'e i thosh ca fjalë: "Nukë të vjen keq që jam i mitur, Si ti i vogël e s'jam dhe rritur? Jam bir i vetëm e mëma më pret, E kam lënë keq brenda në folet. Dheu me dëborë qjith' u mbulua, Më s'ka mbetur dhe gjëkunt pothua! Vuanj i gjori dit' edhe natë E s'gjenj dot asnjë druthë të thatë! E sheh sa u prish fort i shkreti mot, Urie vdiqmë, më s'durojmë dot, Zemërsë sime i lidhe gur, Po mëm' e zezë q'ësht' e sëmurë? Kërkonj e kërkonj, e kam që dije Që s'munt të gjenj dot gjëzë t'i shpije. Ah! kjo e keqe këtu më pruri, E gracka jote ra e më zuri!
Më pret im mëzë, si ty jot ëmë. Të mos t'i vete, ç'bënetë prëmë? Të zesthitë na, përse na ngini? Në punët tënë përse s'na lini? Kam dhe unë shpirt dhe dua të rronj, Të lëçinj, të breth, të los, të këndonj, Unë, që s'kam ment, {si thotë njeriu), Kujt i bëra keq? Ç'bëra un' i ziu? Le, mos më mundo, se Zoti të sheh, Të mirën' edhe të ligën' e njeh, E s'do të ligën, po do të mirën, Do butësinë, nuk' egërsirën, Të drejtënë do dhe urtësinë, S'do faqezinë e babëzinë, Mua të lirë më bëri Zoti përse me bën rob? Nga un, Ç'do ti?,.,. Fjalët' e zogut djali i dëgjoi, Qau edh' e puthi, pastaj e lëshoi. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:35 pm | |
| Bagëti e Bujqësia (pjesa e parë)
O malet' e Shqipërisë e ju o lisat' e gjatë! Fushat e gjëra me lule, q'u kam ndër mënt dit' e natë! Ju bregore bukuroshe e ju lumenjt' e kulluar! Çuka, kodra, brinja, gërxhe dhe pylle të gjelbëruar! Do të këndonj bagëtinë që mbani ju e ushqeni, O vendëthit e bekuar, ju mëndjen ma dëfreni.
Ti Shqipëri, më ep nderë, më ep emrin shqipëtar, Zëmrën ti ma gatove plot me dëshirë dhe me zjarr.
Shqipëri, o mëma ime, ndonëse jam i mërguar, Dashurinë tënde kurrë zemëra s'e ka harruar.
Kur dëgjon zëthin e s'ëmës qysh e le qengji kopenë, Blegërin dy a tri herë edhe ikën e merr dhenë, Edhe në i prefshin udhën njëzet a tridhjetë vetë, E ta trëmbin, ajy s'kthehet, po shkon në mes si shigjetë, Ashtu dhe zëmëra ime më le këtu tek jam mua, Vjen me vrap e me dëshirë aty nër viset e tua. Tek buron ujët e ftohtë edhe fryn veriu në verë, Tek mbin lulja me gas shumë dhe me bukuri e m'erë, Ku i fryn bariu xhurasë, tek kullosin bagëtija, Ku mërzen cjapi me zile, atje i kam ment e mija. Atje lint diell' i qeshur edhe hëna e gëzuar, Fat' i bardh' e mirësija në atë vënt janë mbluar; Nat'atje'shtë tjatrë natë edhe dita tjatër ditë, Në pyjet' e gjelbëruar, atje rrinë perënditë.
Mendje! merr fushat e malet, jashtë, jashtë nga qyteti, Nga brengat, nga thashethemet, nga rrëmuja, nga rrëmeti.
Tek këndon thëllëza me gas edhe zogu me dëshirë, E qyqja duke qeshur, bilbili me ëmbëlsirë, Tek hapetë trëndafili, atje ma ka ënda të jem, Bashkë me shpest edhe unë t'ia thërres këngës e t'ia them; Të shoh kedhërit' e shqerrat, deshtë, cjeptë, dhëntë, dhitë, Qiellin' e sbukuruar, dhenë me lul'e me dritë.
Vashë bukurosh'e bariut! që vjen me llërë përveshur, Me zemërë të dëfryer e me buzëzë të qeshur, Me dy shqerëza ndër duar, të bukura si dhe vetë, Në sythit tënt e shoh gazë, që s'e kam gjetur ndë jetë. Dashi sysk e me këmborë, q'e ke manar, po të vjen pas, Dhe qeni me bes' i larmë të ndjek me dëshir' e me gas. Dashç Perëndinë, pa më thua, a mos na pe bagëtinë? - Pash' atje pas më të gdhirë,... ja atje përtej tek vinë!
O! sa bukuri ka tufa! Sa gas bije bagëtija! Vinë posi mblet' e plotë! I bekoftë Perëndija! Nëpër shesh' e nër bregore janë përhapurë shqerrat, E kecërit nëpër rripat dhe në gjethet e në ferrat; Sa me vrap e me gas bredhin edhe lozin shok me shok, Aty përhapenë me nxit aty mblidhenë prapë tok, Edhe prapë tufë-tufë përhapenë duke bredhur, Duke ikur me vrap shumë, duke lojtur, duke hedhur. Nxitojn' e s'lodhenë kurrë edhe, kur i merr urija, Secili futet në tufë, suletë ne mëm' e tija, Posa gjen mëmën e dashur edhe me vrap i hyn në gji, Rri më gjunjë dhe zë sisën e qumështin e ëmbël pi; Pa e ëma me mall shumë, ndo dhi qoftë a ndo dele, Bir' e vetëm e merr në gji me gas e me përkëdhele.
Sa të mirazë ke dhënë, Zot i math e i vërtetë! E ç'nom të bekuar vure për çdo gjë q'është në jetë!
Sa më pëlqen blegërima, zër'i ëmbël' i bagëtisë, Qëngji edhe kec'i bukur, që rri më gjunj' e pi sisë! Përhapurë bagëtija nëpër sheshe, nëpër brinja, Nër lajthi e nëpër dushnja, ndër murriza, në dëllinja; Bijen zilet' e këmborët e fyelli e xhuraja, Dheu bleron e gjelbërojnë fusha, male, brigje, maja, Edhe gjithë gjë e gjallë ndjen në zemër një dëshirë, Një gas t'ëmbël' e të shumë, o! sa bukur e sa mirë! Pelën e ndjek mëz'i bukur, lopës i vete viçi pas, Dellëndyshja punëtore bën folenë me të math gas, Ogiçi ikën përpara, i bije tufës në ballë, Me zemër të çelur shumë vete si trimi me pallë, Zoqtë zënë këng' e valle dhe po kërcejn' e këndojnë, E nëpër dega me lule si ëngjëllit fluturojnë, Larashi ngrihet përpjetë, thua q'i shpie Perëndisë Një lëvdatë të bekuar për gëzimt të gjithësisë,
Qielli sa ësht' i kthiellt e sa është sbukuruar! E dielli sa ndrin bukur mbi lulet të lulëzuar! Gjithë këto lule ç'janë, që u ngjallë menjëherë? Ngaha qielli ke xbritur? Ver', o e bukura verë! Çdo lulezë ka me vehte një emër e një fytyrë, Një bukuri, një mirësi, një shtat, nj'erë e një ngjyrë, Si dhe çdo dru e çdo pemë, edhe çdo bar e çdo fletë; Sa është e bukur faq' e dheut! S'të zë syri gjë të metë.
Gjithë kjo bukuri vallë nga dheu të ketë mbleruar, A me të matht të ti' Zoti pej parajs'e ka dërguar?
Veç një njeri shoh pa punë dhe të mjer' e të brengosur, Të këputur, të mjeruar, të grisur e të rreckosur; Lipën i gjori pa shpresë, se atje e pru përtimi, S'i ka mbetur gas në zemrë, se s'i la vënt hidhërimi. Eshtë njeri, si dhe neve, po epini, o të pasur, E mos e lini të urët dhe të mjer' e buzëplasur, Se përtimn' e zi, q'e pruri të gjorën më këtë ditë, Nuk' e dimë vet' e zgjodhi, apo ia dhanë Perënditë. Edhe për një mizë, kur heq, i vjen keq njeriut të mirë, Zëmëra s'thuhetë zëmrë me mos pasurë mëshirë.
Ah! edh' atje tej mbi udhë i duket i shkreti varri, Rrethuar me lul'e me bar, një të gjori udhëtari, Që ka vdekur i ri shumë e ka rarë lark shtëpisë, Mërguar nga mëm' e motrë dhe pej gjithë njerëzisë; Një zok i helmuar mi varrt i rri si mëmëzë dh'e qan, Ndarë nga të gjithë shokët edhe zi për të mjerë mban.
Tomor! o mal i bekuar, fron i lartë, që rrij Zoti, Pas fesë vjetrë që kishinë shqipëtarëtë qëmoti, Dhe ti Mali-Plak i lartë, që me syt' e tu ke parë Luftëra të mëdha shumë e punë që kanë ngjarë. O malet' e Shqipërisë, që mbani kryet përpjetë, Tëmerr e frikë përhapni, përpini qiejt e retë! Të patundurë përjetë jini, pa, kur oshëtini, Udhëtarit në zemër frikë të madhe i vini; Keni shkëmbenj, gërxhe, lisa, lumenj dhe dëborë ndë gji, Përsiprë lulëz' e gjethe dhe brënda ergjënt e flori, E ju fusha bukuroshe edhe të majm'e pëllore, Ju sheshet e lulëzuar, ju bregore gjelbërore, Q'u fali Zoti të mira, u mba me shumë pekule, U dha bar e gjeth e veri, zoq e flutura e lule, Zemërn' e varfërë time aty ndër ju e kam mbluar, Tek buron nga gjithi juaj uj'i ftoht' e i kulluar; Jam lark jush i dëshëruar edhe s'e duronj dot mallë, Po s'e di si dua unë do t'u shoh një herë vallë?
Të paskësha vrapn' e veriut, të kisha krahë pëllumbi, Nxitimn' e lumit me valë, q'ikën me vërtik si plumbi, E të vija në gjit tuaj, nj' ujë të ftohtë të pinja, Edhe nëpër ato hije një copë herë të rrinja, Syt' e ballit t'i xbavitnja, zëmërënë ta dëfrenja, Gazë, që paçë njëherë, prap' aty ndër ju ta gjenja. Opopo! Kshu pse më vini përpara syve pa pushim, O ditët' e djalërisë, o moj kohëz' e të rit tim?
O flutura krahëshkruar, që fluturon nëpër erë, As merr dhe zëmrënë time me vehtezë dhe ma shpjerë Nër malet të Shqipërisë, tek kullosën bagëtija, Tek i fryn bariu xhurasë, tek më rrinë mënt' e mija, Ku shkon me zile të madhe ogiçi përmes lajthisë, Pa zjen e oshëtin mali ngaha zër'i bagëtisë; Marrënë vrapn' e nxitojnë, derdhen në gjollë për kripë, Dhëntë ndër shesh'e ndër brigje, dhitë në shkëmb e në rripë. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:35 pm | |
| Bagëti e Bujqësia (pjesa e dytë)
Bariu plak krabën në dorë edhe urdhëron të rinjtë, E ata gjithë punojnë, ngriturë më bres përqinjtë; Ca bëjnë vathën e shtrungën, ca ngrehin tëndën e stanë, Kush sjell gjeth e karthj' e shkarpa, sicilido ndih më nj'anë; Kush përvjel, kush qeth sheleknë, kush mjel dhitë, kush mjel dhëntë, Njëri merr ushqen këlyshnë, tjatëri përgëzon qëntë. Stopani, bër'i zi sterrë, shikon bulmetn' e bekuar, Tunt, bën gjalpë, djathë, gjizë edhe punon pa përtuar; Udhëtar' e gjahëtorë, q'u bije udha ndër male, U ep mish, qumësht, kos, dhallë, ajkë, djathë, bukëvale... Kec'i mbeturë pa mëmë dhe i varfër' e i shkretë Mënt mëmënë, që ka mbetur pa bir e pa gas në jetë. Dëgjohet nga mez'i pyllit krism' e sëpatës s'druvarit, E sharrësë që bën lëndë, edhe fyell'i shterparit.
Shterpari s'i qaset stanit, po nër pyje bij'e ngrihet, Nëpër maja, nër bregore, rri, këndon a gdhënt, a shtrihet; S'i trembetë syri kurrë, vetëm aty dit' e natë, Nga ujku e nga kusari s'ka frik', as nga lis'i gjatë, As nga shkëmbënjt' e nga pylli, as gogolëtë s'e hanë, Armëtë ka shok e vëlla, mëm' e motërë xhuranë; Miqt' e ti shqeratë janë, kecërit, dhitë, dhëntë, Cjeptë, ziletë, këmborët, deshtë e më tepër qëntë, Që s'flenë, po rrin' e ruajn bagëtinë dhe barinë, Kur e shohin, tundin bishtin dhe me gas të math i vinë; S'e hanë njerin' e mirë edhe mikun' e udhëtarë, Se i njohën; po të liknë, egërsirënë, kusarë. Vjen nata, e lë në t'errët, del hëna, i përhap dritën, Vjen mëngjesi, sbardhëllehet, lint' dielli, i bije ditën. Yjtë, hëna, dielli, shënja, lindin e prapë perëndojnë, Gjithë ç'lëvrijnë nër qiej, përpara syvet i shkojnë. Mblidhen ret' e hapësira bënetë e zezë sterrë, Vetëtimat e gjëmimet nisin e shiu zë të bjerë; Bariu vë gunën në kokë, z'eshkën me herët të parë, Ndes shkarpat sakaqëherë, e lisnë fryn, dhe bën zjarrë; Fishëllen e thërret qentë secilin me emër veçan, Pa, kur derdhetë Baliku, ujkun' e zë edh'e përlan, Se bisha, që bije dëmnë, errësir' e mjergull kërkon, Papo bariu shum' ahere vë re dhe mba vesh e dëgjon, Dhe sokëllin me zë të madh, tunden malet e shkëmbenjtë, Gumzhitin pyjet' e veshur e oshëtijnë përrenjtë!
Ësht' e lehtë dhi e stanit, që kullot gjethen e malit, Dhe bij'e fle majë shkëmbit e pi ujëthit e zallit; Dhi e shtëpis' ësht' e plokshtë, fle në vath' e nënë strehë E pi ujët e rrëkesë edhe shtrihetë në plehë; Esht' e butëz' edh'e qetë dhe e urtë si manare, Nuk' është si malësorja, andaj i thonë bravare.
Në fshat, posa sbardhëllehet, sheh një plakëzë të gjorë, Ngrihet, hap derën ngadalë, e del me kusi në dorë, Rri në derëzët të shtrungës, dhe djali duke dremitur I nget bagëtin' e delen, i mjel plakëz' e drobitur. Plaku lë shkopnë mënjanë e bën gardhin a zë shteknë, Bariu vë tufën përpara, vasha përkëdhel sheleknë, Nusja fshi e ndreq shtëpinë edhe bën bukën e gjellën, I shoqi sheh kanë, lopën, viçnë, demnë, kalën, pelën, Mushkën, që ësht' e harbuar edhe bashkë me gomarë Rrahënë të hedhin murë, të hanë bimën a barë. Një grua vete në krua, e tjatëra zë të tuntnjë, Një sheh pulat, miskat, rosat, dhe tjatëra bën çtë muntnjë.
Na hyjnë shumë në punë kafshëtë dhe bagëtija, Na i dha në këtë jetë shok' e ndihmës Perëndija. Të mos ishte gjë e gjallë, njeriu s'rronte dot në jetë, Do të vdiste nga uria, do t'ish lakuriq e shkretë; Gjë e gjallë na vesh, na mbath dhe na ushqen e na zbavit, Kur shtohet e vete mbarë; jetënë tën' e përsërit. Edhe dheu, që na ep drithë, sido ta kemi punuar, Nukë pjell mirë si duam, po s'e patmë plehëruar. O shokëtë e njeriut, Zoti u shtoftë e u bekoftë! Dhe shpirti im mik përjetë, sindëkur ka qën' u qoftë. Kafshët, edhe bagëtinë, që u ka kaqë nevojë, Njeriu duhetë t'i shohë, t'i ketë kujdes, t'i dojë. Të mos t'i mundojmë kurrë, po si fëmijë t'i kemi, Eshtë mëkat edhe fjalë të ligë për to të themi.
Dellëndyshe bukuroshe, që thua mijëra fjalë, Dhe të k'ënda vahn' e lumën, që vjen me vrap e me valë, A mos vjen nga Shqipëria? Eni vjen prej Çamërie Me këto mijëra fjalë e me gluhë perëndie? Apo vjen nga Labëria, pra më duke kaqë trime, Edhe fjalëtë që thua më gëzojnë zëmrën time, Q'është thyer, bërë posi një pasqyrë, Duke këputur nga cmagu, që s'e kanë vartur mirë, Apo vjen nga fush'e Korçës, nga vënd'i mir' e i gjerë, Prej zembrësë Shqipërisë, që del gjithë bot' e ndjerë? A më vjen prej Malësie, prej Skrapari, prej Dobreje, Nga Vijosa, nga Devolli, prej Vlor' e prej Myzeqeje?
Të mundja të fluturonja e të kishnja krahë si ti, Me gas të math do t'i vinja Shqipërisë brënda në gji! Për me marrë drejt Shkumbinë edh' Elbasan' e Tiranën, E me ardh ke ti, o Shkodrë, të shof Drinin e Bujanën, Kostur, Përlep, Fëllërinë, Dibrë, Ipek e Jakovën, Mat' e Ysqyp e Prështinë dhe Mirëdit' e Tetovën; Krojënë e Skënderbegut, q'i ka pas dhan ner Shqypnisë, Tue bam me trimni luftë, e m'e munt kren e Tyrqisë.
Durrës, o qytet i bukur, që je kërthiz' e mëmëdheut! Edhe ti Leshi me emrë, që ke eshtrat e Skënderbeut! Burrat tuaj aqë trima do ta lenë vall' Ulqinë Edhe gjithë shqipëtarët ta mbanjë armiku ynë? Nukë më ngjan e s'e besonj, kam te zoti shumë shpresë, Shqipëria këtej-tutje kshu po nukë do të mbesë.
Dua të dal majë malit, të shoh gjithë Arbërinë, Vëllezërit shqipëtarë, që venë në pun' e vinë, Burrat trima me besë dhe shpirtmir' e punëtorë, Dhe fushatë gjithë lule e malet me dëborë.
O fushazëtë pëllore, që m'ushqeni Shqipërinë, Do të këndoj bukurinë tuaj edhe bujqësinë. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:36 pm | |
| Parajsa (pjesa e parë)
O vëllezrë shqipëtarë! Pa të zëm' udhën e mbarë, T'i bijem pas urtësisë Dhe dritës e diturisë, Të mos rrimë n'errësirë, Se nuk është pun' e mirë. Neve që qemë njëherë Në gjithë botët të ndjerë, Dhe të par' e të lëvduar, E të rënd' e të dëgjuar, Trima të fort e të mirë, Të rrimë sot n'errësirë. . . . . . . . . . . . . . Ishin trima prindit tanë, Pa emrë përjetë lanë. Aleksandr'i Math i ndjerë Dhe shumë shokë të tjerë, Q'ishinë me të të parë, Qenë gjithë shqipëtarë. Muntnë së pari Greqinë, Pasdaj muntnë dhe Persinë. Zunë dhe Hind e Afrikë Burratë trima pa frikë. Faqen e dheut e fituan, Më çdo anë mbretëruan. Selefqinjtë, Ptolemenjtë, Gjithë ç'qenë të mbëdhenjtë, S'qen' as grekrë as bullgarë, Ishin burra shqipëtarë. Kombinë tën e nderuan Dhe Evropën e shpëtuan Nga kurt' i zi i Persisë, Dh'i dhanë nder Shqipërisë. Pirrua romanët mundi E gjithë jetën e tundi. Kostandin'i Math, q'i thonë, Dh'ajy ish nga fara jonë. Gjithë njerëzit e mbarë, Thua, qenë shqipëtarë. Shqipëtari ka lëftuar, Dhe ajy ka mbretëruar. Aleksandr' i Math Greqinë E kishte bërë të tinë, Me luft' e kishin marë Prindit tanë kordhëtarë, Pa në Thivë njerës lanë, Thivasit u ngren' i vranë, I vranë me të pabesë, Pas zakonit të Moresë. Shqipëtarët kordhëtarë Thivësë i vunë zjarrë! S'i kursyenë gjë zjarit, Vetëm shtëpin' e Pindarit, Se ish vjershëtor i ndjerë Dhe i parë mi të tjerë. Shqipëtarët pas Greqisë Iu lëshuanë Asisë, Njeri kurrë nuk i mundi, As u qëndroi dot gjëkundi, Gjithë përpara i vunë, Faqen e dheut gjith' e zunë. Burr' i math i Shqipërisë Ndënji në fron të Persisë, E arratisnë Daranë, Njerëzit e ti e vranë! Aleksandri dha lirinë, E shpëtoi nga zgjedh' Asinë, I dha nder dhe Shqipërisë, Mëmës së ti, q'i dha sisë, Përkujdesi njerëzinë Dhe pruri qytetërinë, Bëri udhë e qytetë, Pru gëzim në gjithë jetë Edhe sot Aleksandria Na rrëfen punët e tija. Evropën e ka shpëtuar Nga një zgjedh e mallëkuar. Këto punë shqipëtarët I bënë, ata të parët, Ata të parëtë tanë, Edhe emërë na lanë. Edhe Pirroja ish burrë, Që s'ka pasur shokë kurrë. Ay romasit i mundi, Italinë tër' e tundi; Tekdo që kishte lëftuar, Botën e kish tëmerruar. Kështu edhe shumë të tjerë Shqipëtar' ishin të ndjerë. Ishte mëm' e trimërisë Edh' e zonj' e urtësisë Shqipëria kurdoherë, Që nxirte burra të vlerë. Trima burra të vërtetë Sa kanë qënë në jetë Të gjithë ajo i polli, Trimëria soje dolli. Qe dhe një koh' e një ditë, Që polli dhe perënditë, I pat pjellë Shqipëria, Pa u falej njerëzia, Dhe besoninë qëmoti Që në Shqipëri rrij zoti, Vij rremet i njerëzisë, E i falej Shqipërisë. Tomori nuk ësht' i pakë, Që nxjer dhe sot zë pa flakë, Se rrininë perënditë Ndë atë natë e ditë! Prindit tanë i besonin Perëndit' e s'i mërgonin. Perëndi e trimërisë Ishte mëm' e Shqipërisë. Shqipëtari trim me fletë Rronte gjithënjë në jetë, Shigjet' e ti vrëngëllinte, Vdekjenë me vet' e shpinte! Perëndi e bukurisë Me shijët të gjithësisë, Q'ësht' e bardhë si dëborë Nuk e lij kurrë Tomorë, Flinte në shtratthit të artë Shtat' i bardhë posi kartë. Leshërat i kish të arta Edhe faqezët të zjarta, Ballë, gushë, krahëruar, Llërë, pulpë, këmbë, duar, Prej drite ishinë bërë, Sikundër dhe trup' i tërë. Si dëbor' e kishte gjinë, Pa sill nër mënt bukurinë! Kur kthehej e të shikonte, Zëmrënë ta përvëlonte. Zën' e kishte si bilbili, Faqetë si trëndafili, Diellin e urdhëronte, Në gjit të saj perëndonte, Në shtratthit të saj e vinte, Edh' e mbant' e nuk e linte, Tërë natën e pushtonte, Pa në mëngjest e lëshonte. Hëna këto duke parë, Dhe duke tretur e tharë, Ligej fort shum' e drobitej, Kahënitej e venitej, Se i haj zëmrën nakari, Që djek i shkreti si zjarri. Perëndi e bukurisë, Q'i ip dritë njerëzisë, Nga gjir' i saj dritë qitte, Hënënë e përsëritte, I ip pjesë bukurie Edhe shij' e drit' e hije. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:36 pm | |
| Parajsa (pjesa e dytë)
Dhe fqinjët e Shqipërisë, Armikët e perëndisë, Kshu treteshin nga nakari, se ish burrë shqipëtari. Sa mbretërë të dëgjuar, Në Shqipëri të uruar, Sa burra të fort' e trima, Me vështrim si vetëtima, Kan' ardhur e kanë shkuar, Dh' emri s'u është haruar! Me ta bashk' ish trimëria, Dhe me ta ish urtësia, Të dyj' ato mbretëronin, Mëmëdhen' e lulëzonin, Ish parrajsë Shqipëria, Se ishte gjall mirësia. Bukuri e perëndisë, Perëndi e bukurisë, Këmbergjëntë, leshflorinjtë, Duke mbledhurë pëqinjtë, Në Shqipëri tekdo shkelte, Bari mbint' e gjethi çelte, Dhe luletë lulëzonin, E bilbilëtë këndonin. Ajo dhe në re qëndronte, Edhe nd'erë fluturonte, Tekdo vij, ip bukurinë, E përndante mirësinë. Bëheshin mollëtë ftonjtë, Portokaletë, lemonjtë, Manatë, rrushtë, qershitë, Fiqtë, arratë, lajthitë, Pjeshka, thana, vadhja, shega, Ulliri me shumë dega, Gruri, misëri, peceli, Elbi, tërshëra e meli. Ish i veshur vëndi gjithë, Dhe pill shumë pem' e drithë, Drur'i dardhësë me dardhë Ish si zonja sisëbardhë. Nër fushatë luleshumë Lumënj vrapmëdhenj pa gjumë Shkoninë duke kënduar Me kanisk të math nër duar. Ata mëmë kanë renë, E ajo ka atë denë. Dheu, kafshëtë, bagëtia, Shpestë, gjithë njerëzia, Pin' ujët e tyr' e prehen, Dhe bimërat pa të s'bëhen. Tek shkonte lum' i uruar, Q'ishte si ar i kulluar, Kafshëtë dhe bagëtia, Lëçinin si mizëria. Edhe grat' e Shqipërisë Gjithë me foshnjë në sisë, Sicila ish mbretëreshë Dh'e bukur si pëllumbeshë S'shihnje një gjë të shëmtuar Dhe pa gas e të helmuar. Edhe vashëzë mes'hollë I kuqte faqja si mollë, Dorën q'e kish pej ergjëndi, S'e hiqte nga avlëmëndi, Gjithë ç'i duhej në jetë, I bënte të tëra vetë. Në viset të Shqipërisë S'kish gjë përveç mirësisë, Moskamja dhe varfëria E të tjera të këqija? Kurrë në Shqipëri s'ishin, Mase dhe emërë s'kishin. S'kish as kurva as kurvarë, as të liq kish as kusarë, Gjithëkush vetë punonte, E njeri nukë përtonte; Sicili fort mirë shkonte, Haj, pij dhe tepëronte; Këto me djers' i fitonin, Më shumë nukë kërkonin, Se kish duk nga perëndia Dhe uratë Shqipëria. Ish shumë trim shqipëtari Dhe i bukur si fill ari, Si burratë edhe gratë Ishinë trime me shpatë, Ish ligë vëllazëria, Edhe besë miqësia. Shqipëria gjithë nderë Kisht' e ishte shum' e ndjerë. Shqipëtari ish i mirë, Dhe kish emër të pavdirë. Shqipëria shum' e vlerë Ish e madh' e gjat' e gjerë, Se ahere s'ishin shqehtë, As maxharëtë, as vllehtë, Ishin gjithë shqipëtarë Në atë kohët të parë, Qeltëtë kishinë fqinjë, Q'ishinë brinjë për brinjë. Ishte një tjatrë jetë, Shi t'artë shtininë retë, Ish një ver' e gjithënjëshme E një kohë shum' e bëshme, Dhe në dimërë vërritë, Që mbaninë bagëtitë, Ishinë plot manushaqe, Dheu kish bukuri mi faqe. . . . . . . . . . . . . . . Shqipëtar' ish i vërtetë, Trim i bukur e i qetë, Fjalënë që ip, s'e kthente E s'doj kurrë të gënjente. Të miratë gjithë ç'janë I kishin prinditë tanë. Bima pillte kallinj tetë, Nëntë, dhetë, dymbëdhetë. Të tërë dhenë ta rrihnje, Plak të kërrusurë s'shihnje, Veç kalliri unjte kokë, Nukë dilte përmi shokë. . . . . . . . . . . . . . . . Vasha fill e vetëm shkonte, Njeri kurrë s'e shikonte, Në flori ngarkuar shkonje, Gjësendi nukë pësonje. Kish ahere Shqipëria Gjithë ç'kërkon njerëzia, Zot'i math e kish uruar, Pa ishte fatbardhësuar, Kishtej njerës të vërtetë, Trima burra pa të metë, Kish kamjen' e dashurinë, Mirësin' e urtësinë, Ish e tërë një fëmijë, At' e mëm' e bir e bijë, Kish bulmet e pem' e drithë, Edhe të miratë gjithë. Mijëra vjet kështu shkuan, Shqipëtarëtë s'u ndryshuan, Patnë gjith' ato që duhen, Kishinë nder' e lirinë, Pa dhe gjithë mirësinë, Se njeriu e njerëzia Ushqehenë nga liria. Njeriu lindi i liruar, Pasdaj e kanë penguar. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:36 pm | |
| Parajsa (pjesa e tretë)
Gjithë botënë romanët E vunë poshtë, veç tanët U pren' udhën' e s'i lanë, Pa shumë lufëtra ngjanë. U mbyt në gjak Shqipëria, Po rop s'u bë njerëzia, Nuk' u bë rop shqipëtari, Po qëndroi si ish së pari! Dha shpirtin e gjakn' e derdhi, Në zgjedhë si kau s'erdhi, Mbroi nder' e Shqipërisë Dhe sendrën' e njerëzisë! Mbajti lirin' e ra vetë, Trimërinë s'e la shkretë. Pa kur erdhë egërsirat Me të gjitha të pahirat, Si hynë, shqeh e të tjerë, Duke vrar' e duke prerë, Të gjithë kombet' i zunë Dhe në kurt të keq i shtunë, Njeri përpara s'u dilte, Gjithëkush udhën' u çilte. Vetëm prindit trima tanë "Gjer aty, barbar'!" u thanë. Dhe kur erdhë nga Asia Të shumë si mizëria Turqitë, q'ishinë trima Dhe binin si vetëtima, Pa më thoni kush lëftonte Edhe gjësendi s'pësonte? Vall' elinët a bullgarët! Apo neve shqipëtarët? Njeri tjatërë s'kuxonte, Veç shqipëtari lëftonte! Ajy prap' e ka shpëtuar Evropënë e verbuar. Kush nuk e di Skënderbenë, Që nderojti mëmëdhenë? "Lum ti, moj Shqipëri!" thashë, Armët e ti' kur i pashë Ndë Belvedere në Vjenë, Sikur pashë Skënderbenë. Dhe sot nga armët e tija Kullon fjeshtë trimëria! E di njerëzi e tërë Atë zot ç'punë ka bërë Kur hiqte Skënderbeu shpatë, Trimavet u ipte datë! Burra të veshur në hekur Dhe luftëtarë të pjekur, Q'ishin në luftë kaluar Përmi kuaj të harbuar, Kur hiq me kordhët të prehtë, Q'ishte si pëndëz e lehtë, Posi pjepërin i priste, Në vdekje pa ndjer' i klliste, Njerin' e kalën e çante, Të dy më katër i ndante. Mirësin' e trimërinë, Dhe mëndjen, e urtësinë T'ati zoti njeri kurrë S'e ka pasur nonjë burrë. Vet' ajy burr' e trim ishte, Edhe shokëtë që kishte, Si Tanushi me Uranë, E Moisiu me Hamzanë, Si Maneshi e Muzaka, Që hidheshin posi flaka, E si Lekë Dukagjini, Si Perllati, si Mardini, Zënëbisha, Araniti, Gjon Koka, q'ish si hastriti, Kont, prens, mbretër e të tjerë, Burra të vler' e të ndjerë. Qenë trima të vërtetë, Nuk u bënë rop në jetë. Opopo! ç'kanë lëftuar, E ç'punë kanë punuar! Sa mbretër e prensër qenë, Njohnë të math Skënderbenë, Zun' udhën e urtësisë, Ishinë lark marrëzisë, Për Shqipërinë lëftonin, Madhëritë nuk' i donin, Po kishin vëllazërinë, S'e qasninë djallëzinë, Pa lan'emërë përjetë, Zotërinjtë e vërtetë, Veç Shqipërinë mejtonin, Të tjeratë i harronin, S'kishin ata thashetheme, Të këqija e të rreme, Donin gjithë mëmëdhenë Dhe kombin' e Skënderbenë, Kush i rrij kundrejt Tyrqisë, Veç burrat' e Shqipërisë, As Sërbij' as Bullgaria, As Elladha as Vllahia, As Venetia qëndronte, As tjatërë komp kuxonte. Evropa ishte e shuar, Njerëzit të mallëkuar, Kishin vdekurë nga frika, Nga Turqit' u binte pika, U trëmpnë gjithë me radhë, Dhe Vlladisla me Uniadhë, Si gjithë këta të rinjtë, Dhe papa e vyzandinjtë Më një ditë Konstandinë Turqit' e zunë dh'e pshinë, Kostandinopoj' e ndjerë S'u mbajt, po ra menjëherë. Grekërit' ishin të vdekur, S'hanin dot barut e hekur, Le të mbahen me lëvdatë Grekërëtë posi gratë, Me fjal' e me thashetheme, Janë të gjitha të rreme. Kishte vdekur njerëzia, Rronte vetëm Shqipëria, Veç shqiptari lëftonte, Njeri tjatërë s'kuxonte. Kordhëtar tjatërë s'gjenë, Turqitë, veç Skënderbenë. Skënderbeu me të parët, Me të gjithë shqipëtarët, I qëndruanë Turqisë, I dhanë nder Shqipërisë, Ata duall' e lëftuan, Gjith' Evropën' e shpëtuan. Te Skënderbeu kishte shpresë Aher' Evrop' e pabesë. Rrëfe, o mal' i Sopotit! Edhe ti, Tomor'i zotit! Me oshëtimë tregoni, E me vetëtimë thoni, Dhe ti, fortes' e Beratit! E ju, bregoret' e Matit! Folë, fol' o Drin'i shkretë! Q'i ke parë me sy vetë Të tër' ato ligjërime I mer vesh zëmëra ime. Këto gjithë po i dimë, Më tëhu tani të vimë. Pas Skënderbeut Shqipëria Nukë ra në të këqija, Se në kurt' kurrë s'ka rënë, Poshtë njeri s'e ka vënë, Se shqipëtari ish burrë, Nënë zgjedhë s'hyri kurrë. . . . . . . . . . . . . . . Nder' e vjeftënë e mbajti, Dhe sedrënë nuk e ndajti, Nuk e harroi mëmëdhenë Dhe lirin' e Skënderbenë, I huaj në vëndit tënë S'shkelte dot, se nuk ish thënë Retë muntte të përpinte, Në Shqipëri s'munt të vinte; Fill e vetëm shqipëtari Udhëtonte si m'i pari, Me mbledhët të pleqësisë Shihej pun' e Shqipërisë Ligë kishin të vërtetën, Që sbukuron gjithë jetën, Kishin udhë urtësinë, Besë kishin njerëzinë, Udhërëfenjës e dritë Kishin gjithë mirësitë. Gjithë sa qenë të parë Dhe me mënt e kordhëtarë, Q'i dhanë jetë Turqisë E nder të math Shqipërisë, Të tër' ishin shqipëtarë Sa bënë punë të mbarë, Si Qyprilit' e të tjerë Burra me emr' e të ndjerë. Shqipëtari mbretëronte, Ajy lëftont' e gjykonte. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:37 pm | |
| Parajsa (pjesa e katërt)
Shqipëria ishte zonjë E kishte të madhe pronjë, Shqipëria kurdoherë Ka nxjerrë trima të vlerë, Mehmet Alin', Ibrahimnë, Gjikënë, Gjolekë trimnë, Rrapon e Ali Pashanë, Silahdarë e Shkodranë E shumë njerës të tjerë, Si këta dhe më të ndjerë. Ishte vash' e Shqipërisë Ajo zonj' e urtësisë, Dora Distra nga Përmeti, Q'ish në diturit si deti. Gjithë gravet u ka dhënë Nder dhe mëmëdheut tënë. E kush e bëri Morenë? Gjithë shqipëtarë qenë. S'ish shqipëtar Marko Suli? Xhavella e Miauli? Bubulina e Kanari? Shqipëtar bir shqipëtari. Me armët të Shqipërisë Iu hoth themeli Greqisë, Po grekërët e pabesë, Që iu bënë zot Moresë, S'e duanë shqipëtarë, Kërkojnë t'i bëjnë varrë! Po kush bën në këtë jetë Varr' e shokut, bije vetë. Nukë trëmbet shqipëtari Nga greku e nga bullgari, Nga Mal'i Zi, nga Sërbia Nukë trëmbet Shqipëria. S'trëmbet kurrë shqipëtari, Dhe sot ësht' ajy i pari, Bota gjith' e kanë parë Në luftëra shqipëtarë, Plevna, Shipka s'u harua, Koha shumë s'u mërgua. Neve muntmë venetjanët Dhe barbarët e romanët, Turqinë edhe Persinë, Afrikënë e Hindinë. . . . . . . . . . . . . . Gjithë njerëzit e dinë Kush e bashkoi Italinë. Cilët për vdekj' e për kokë Garibaldi kishte shokë? Shqipëtar ishin të tërë, Ata punë kanë bërë. Edhe sot lul' e Turqisë Janë djemt' e Shqipërisë, Njerës t'urt' e të vërtetë, Të ditur e pa të metë. Edhe sot është i zoti Shqipëtari si qëmoti, Çdo punë që ka punuar, Kurdo e ka trashëguar. Këto të vërteta janë, E të rrema brënda s'kanë Njeriu po të mësonjë, Këto do t'i kupëtonjë. Eshtë fjalëz e vërtetë, Që tjatërë komp në jetë S'i arrin dot shqipëtarit, Burrit trim e punëmbarit. Ka nxjerrë e do të nxjerrë Shqipëria kurdoherë Burra t'urt'e të vërtetë, Ka pasur dhe do të ketë. I ka dhënë perëndia Gjithë ç'donte Shqipëria, Se e ka ngrehur përjetë Zot i math e i vërtetë. Shqipëria s'copëtohet, Kurrë nukëvarfërohet, Posi hëna përsëritet, Kurrë nukë kahënitet. . . . . . . . . . . . . .
Gjithë ç'jemi shqipëtarë, Jemi një fis e një farë, Kemi të tërë një shpresë, Një gjak, një gjuhë, një besë, Besë kemi perëndinë Dhe ligë vëllazërinë, Jemi gjithë shqipëtarë, S'jemi të çar' e të ndarë, Jemi shtëpi e fëmijë, At' e mëm' e bir e bijë. Mëmë kemi Shqipërinë Edhe motër urtësinë, Kemi ndihmës trimërinë, Mëm' e atë perëndinë, Se asaj i prumë besë, Të gjith' atje kemi pjesë. . . . . . . . . . . . . . . S'jemi as turq as kaurë, Mos e thoni këtë kurrë, S'jemi grekër as bullgarë, Jemi vetëm shqipëtarë Ky emërë na ep nderë, Pa s'na duhenë të tjerë, Kemi gjuhëzënë tënë, Zot'i math na e ka dhënë, Dhe komp e mëmëdhe kemi, Të humbur në jetë s'jemi. Ajy që s'do mëmëdhenë Dhe kombin e vetëhenë, Dhe gjuhënë që flet vetë, S'është njeri i vërtetë. Ata quhen tradhëtorë, Janë të mjer' e të gjorë, Faqezes e gënjeshtarë Dhe të paqën' e të marrë, E lenë mënjanë nderë E lipin derë më derë Ata janë posi berri Edhe të ndyrë si derri. Nder e vjeftë s'munt të ketë Njeriu i tillë në jetë. Gjithë ç'jemi shqipëtarë, Jemi një s'jemi të ndarë, Kët' emërë mjaft e kemi Dhe na ep nder kur e themi, Eshtë emr'i Skënderbeut, Emr'i gjithë mëmëdheut, Me kët' emrë të bekuar Tanëtë janë lëvduar. Selenik e tatëpjetë Ka qënë dhe do të jetë Vënd'i tër' i Shqipërisë Me ndihmët të perëndisë. O ju fqinjtë e pabesë! Mos bini me atë shpresë, Shqipëria s'copëtohet, Shqipëtari nukë ndrohet. Ju e njihni shqipëtarë, E kini parë më parë, Po mos delni nga kufitë Edhe lini marrëzitë. Që të kemi miqësinë Të gjithë dhe dashurinë, S'ka njeri të marrë pjesë, Për të zonë do të mbesë I zoti ë'shtë shqipëtari, Ajy që ka qën' i pari, S'ka njeri tjatërë pjesë, Pa nukë ka besa-besë. Shqipëria ka të zonë, Q'e ka pasur gjithëmonë, Me qënë gjall shqipëtari, Ç'kërkon greku dhe bullgari? Dhe Mal'i Zi e Sërbia Ç'kërkojnë nga Shqipëria! Hiquni, o të pabesë! Se e zeza do t'u presë! Djemt' e Skënderbeut përjetë Janë burra të vërtetë, Ç'e pandehtë shqipëtarë? Të vdekur, q'i bëni varrë? S'e dini ç'u ka punuar? S'më ngjan t'i kini haruar. Kush ia ka me të pabesë Shqipërisë, do të vdesë, Do të vdes' e të humbasë, Nga nakari të pëlcasë, Shqipëria do të rronjë, Paskëtaj të mbretëronjë. . . . . . . . . . . . . . Në pastë ndër shqipëtarë Pakë grekër e bullgarë, Pakë shqipëtarë janë Vallë nëpër fqinjtë tanë? Ne duam vëllazërinë, Dashurin' e miqësinë, . . . . . . . . . . . . . Pa luftës s'i trëmbet kurrë, Shqipëtari është burrë. Edhe Evropa e tërë Sonte me ne është bërë, Se të drejtën ne e kemi, Ne të zott' e vëndit jemi. |
| | | вєLтz Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 10387 Data regjis. : 03/10/2009 Age : 35 Location : Mitrovicë
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:37 pm | |
| Parajsa (pjesa e pestë)
Sot për sot Maqedhonia, Thesprotia, Mollosia, Dhardhania, Iliria, Paravea, Haonia Që u thoshinë qëmoti Bota, po s'u thosh i zoti, Bëjnë gjithë Shqipërinë, Edhe fqinjtë ton' e dinë. Tani, djemt' e mëmëdheut! O të bijt' e Skënderbeut! Ju, o vëllezër e shokë! Pa mblithni mënttë në kokë, Zgjohuni, o shqipëtarë, Se afëroi dit' e mbarë! Mos vini veshnë në botë, Si të dojë le të thotë. Gjithë ç'jemi shqipëtarë, Jemi një komp e një farë, Edh' e tërë Shqipëria Eshtë një si perëndia. Lereni mënjanë fenë, Të shikojmë mëmëdhenë, Të jemi miq në mest tënë Dhe shokë, si kemi qënë, Ta shtojmë vëllazërinë, Dashurin' e miqësinë. . . . . . . . . . . . . . Jemi djemt' e mëmëdheut Gjithë dhe të Skënderbeut, Sicili le të besonjë Sikundër të kupëtonjë, Po feja të mos na ndanjë, Në zgjedhë të mos na mbanjë. Përpiqi për vethet tuaj, Mos për bot' e për të huaj. Eshtë dit' e diturisë Sot e koh' e urtësisë S'bën dot punë marrëzia, Padija e foshnjëria, Poshtë ndarja e nakari, Qoftë lark nga shqipëtari, Rroftë bashkimi përjetë, Q'e fali zot'i vërtetë! Ta kemi vëllazërinë, Miqësin' e urtësinë, Një fjalë gjithë të themi E një dëshirë të kemi: Të nderojmë mëmëdhenë, Gjuhënë e vetëhenë, Shqipërinë ta shpëtojmë, Së gjithash ta lartësojmë Atë kemi gjithë mëmë, Në të huaj nuk' e lëmë Pa njeri të mos kuxonjë Ta pres' e ta copëtonjë. Shqipëri, o jetëgjatë! Ty të kemi mëm' e atë Dhe për ty do të lëftojmë, Gjersa të të trashëgojmë! Për ty gjithë, dit' e natë, Mejtohemi gjer' e gjatë. Ti kurrë s'prishesh, s'shkretohesh, As drobitesh, as pengohesh. Më ke gjithë bukuritë E të tëra mirësitë: Ke fusha me lule shumë, Lumënj të mbëdhenj pa gjumë, Male të lart' e të veshur, Buzën' e detit të qeshur; Gjithë gazë ta dha zoti, Ta ka falur që qëmoti; Më je dritëzë në dritë, Me të gjitha mirësitë. Për ty shumë do të thoshe, O Nuseja bukuroshe! Ti s'plake kurrë në jetë, Posi perëndia vetë! Vdekja edhe pleqëria, Shëmëtimi, dobëtia, Ty s'ta zënë dot pëqinë, Mësa zënë perëndinë! Ke pjell' aqë të vërtetë, Sa s'nëmërohen në jetë, Pa ke pjellë Skënderbenë E gjithë trimat sa qenë. Ke sot djem t'urt' e të mirë, Trima me shumë dëshirë. Nukë vdesin shqipëtarët, Janë vet'ata të parët. Dardha nënë dardhët bije, Dit' e sotme qe dhe dije, Nukë shuhet njerëzia, Vdes e ëma, rron e bija, Rron i biri, q'është vetë I ati që qe ndë jetë. Trëndafili, që ep er, Çeletë sërish në verë. Ju priftërë mjekër gjatë, Q'u quan kombi uratë, Uratë e perëndisë, Q'është drit' e gjithësisë, Munt të bëhi të pabesë Për të mirët të Moresë? ............................ Harroni dot mëmëdhenë? E pse? Ç'e kemi Morenë? Krishti grek nukë ka qënë, Dhe besën ata s'e bënë. Dhe ju hoxh' e ju dervishë Mos shihni xhami e kishë, Si kisha ë'shtë dhe xhamia, Tekdo është perëndia, Pa të tërë njerëzinë Zot' i math e ka të tinë, Se përpara perëndisë Nj'është tuf' e njerëzisë Kush ka zëmrë të qëruar, Munt të jet' ajy m'i çquar, Se po vetëm urtësia N'afëron te perëndia. Ta doni keq perëndinë, Po bashkë me Shqipërinë. Shqipëri, të qofsha falë! Të kam mëm' e më ke djalë, Në gjit tënt ngrihem e bije, Ti ke fuqi perëndie, E mer në gjit bukurinë Dh'e nxjer prapë kur hap gjinë. Trëndafil' i kuq me palë, Që nga gjiri yt ka dalë, Është gjaku i një mbreti, Që prëhje ndë gjit tënt gjeti. Nga të mos nxjerç lule m'erë Ti, që këllet kurdoherë Ndë gji vetë bukurinë? Gjithë tek ti ven' e vinë. Parrajs' e vërtetë vetë Është Mëmëdheu në jetë. |
| | | Bekim Mikë/e i/e Forum-it
Numri i postimeve : 3710 Data regjis. : 12/01/2010
| Titulli: Re: Naim Frashëri Fri Jan 15, 2010 9:39 pm | |
| |
| | | Sponsored content
| Titulli: Re: Naim Frashëri | |
| |
| | | |
Similar topics | |
|
Faqja 2 e 2 | Shko tek faqja : 1, 2 | |
| Drejtat e ktij Forumit: | Ju nuk mund ti përgjigjeni temave të këtij forumi
| |
| |
| |
|