Shpallja e pavarsise dhe kerkesa per njohje te shtetit shqiptar

Kërkesat e shqiptarëve për njohjen e plotë të Shqipërisë Etnike

Po ashtu pas 20 ditëve, të shpalljes së Pavarësisë Shqipërisë me kufijtë historoko-etnik të saj në Vlorë. Më 17 dhjetor, Fuqitë e Mëdha e njoftën Pavarësinë e Shqipërisë. Kjo ishte një çështje me rëndësi shumë të madhe për popullin shqiptar aq më tepër duke marrë parasysh se aleatët ballkanik me këtë akt u detyruan të pranonin krijimin e Shqipërisë së pavarur.

Këtë vendim të drejtë të Fuqive të Mëdha shtetet ortodokse të Ballkanit e prritën me një pezëm të madh e posaçërisht ashpër reagoi Qeveria e Nikolla Pashiqit duke e vlersruar këtë akt si hap i pëeshpejtuar ku prekë në palcë intersin ekonomiko-poltik të shtetit serb dhe prerjen e rrugës kah deti Adriatik. Kundër këtij akti të pavarësisë më të zëshëm ishin Nikolla Pashiqi dhe klika e tij, duke deklaruar haptazi nëpër kolearet e diplomacive evropiane se “Shteti Shqiptarë fare nuk duhet të egzistojë”, ndërsa territoret shqiptare duhet patjetër të ndahen në mes Greqisë dhe Serbisë. Ky propozim i tyre arsyetohej, “për ruajtjen e paqës në Ballkan”. Me ndarjen e Shqipërisë do të ndërpriteshin aspiratat dominuese të interesave në mes Italisë dhe Austro-Hungarisë për të depërtuar në Ballkan nëpër mes të Shqipërisë.

Marrëdhëniet edhe ashtu të ndëlikuara shqiptaro-serbe, ashpërsohen edhe më tepër kurr serbia bëri presion të pa drejtë nëpër mes Rusisë, që të detyrojë kushtimisht Fuqitë e Mëdha që të shfuqizojnë vendimin e marrë të 17 dhetorit 1913, ndërsa në anën tjetër Nikola Pashiqi jep urdhër ushtrisë serbe që sa më parë të dalin në bridjet e detit Adriatik. Në këto rrethana të vështira politike për egzistimin e Shqpërisë indepidente, me presion të pa ndërprerë nga shtetet ortodokse të Ballkanit:Greqia Serbia Mali i Zi, Fuqitë e Mëdha:” pas 85 ditëve të vendimit të marrë për njohjen pavarësisë së Shqipërisë Etnike, vendosin të reduktojnë atë vendim”. Më 22 mars të vitit 1913, Fuqitë e Mëdha dalin me propozim të ri për ndarjen e Shqipërisë në dy pjesë.

Pra, në mënyrë të padrejtë, në bazë të gjitha normave Ndërkombëtare dhe kundër vullnetit të shprehur të popullit shqiptar,në Kuvendin e Vlorës, ku mbi 55%, të tokës shqiptare ndahet ndahet në mes Serbisë, Malit të Zi dhe Greqisë. Ky lloj arbitrarizmi që iu bë popullit shqiptar nuk mbahet mend në historinë e njerzimit, që një shtet i po sa krijuar të kufizohet nga të gjitha anët me popullin e vetë. Një popull kaq liridashës që ka sakrifikuar më së shumti, për lirinë e vetë dhe të fqinjve, sot po coptohet për interesa më të ngushta të shteteve sllavo-ortodokse të Ballkanit. V.XH.).

Pra e përkujtomë këtë date hidhur që për historikun e popullit shqiptar është e kobëshme, ku padrejtsisht nga trungu i Shqipërisë ndahen 18 qytete dhe krahina të tëra shqiptare: Dibra, Peja, Gjakova, Prishtina Gjilani, Presheva, Bujnovci, Kaçaniku, Shkupi, Kumanova, Manastiri, Struga, Kërçova, Tetova, Gostivari, etjer.

Kufijtë e shtetit shqiptar në Konferencën e Ambasadorëve në Londër më 1913 (Coptimi i Shqipërisë etnike, 22 mars 1913) >>>>>>>

Pra, 22 marsi është date e vendimit të turpshëm dhe arbitrarë që e vulosën Fuqitë e Mëdha, për coptimin e Shqipërisë Etnike në dy pjesë. Ky është një i padrejtë që përkujtohet në historikun e popupullit shqiptar brez pas brezi. Kjo date është pyknisje e të gjitha kërkesave dhe luftrave të pa ndërprera të shqiptarëve për çlirim e bashkim kombëtar të udhëhequr nga Lëvizja e jonë Kombëtare, atëdhetarë që kanë lindur nga vetë gjiri i popullit.të saj. Nga kjo date më shumë se gjysma e territorit shqiptar, hynë nën sundimin e shteteve të Ballkanit: Serbia mori 82% teritor dhe 55%, popullësi më shumë, Mali i Zi 62% territor me 100% popullësi më shumë, kurse Greqia 68% territor me 67% popullësi më shumë.

Kundër këtij vendeimi arbitrar të Fuqive të Mëdha më së miri deklarohet vetë Isa Boletini, kurr niset për në Londër, në takimin e parë që pati me diplomatin e njohur europian Edward Grein, në pyetjen e tij, ky i përgjigjet:”se shqiptarët kurr nuk do ti njohin këta kufij artificial që i ka caktuar Evropa me diktatin e Rusisë.

Pra, kjo është vetëm fillimi i luftrave të pa ndërprera të një ppjese të popullit të robruar shqiptar për çlirimim nacional e bashkim kombëtar, deri në zgjedhjen e drejtë të çështjes shqiptare.Pra shpallja e pavarësisë ehe pse ishte një akt solemnë për tërë Kombin Shqiptar kudo që ndodhej. Por akti i 22 marsit u u pritë te popullata e nënshtruar nën sundimin serbo-sllav, me një revoltë të pa përshkruar.

Qeveria e Vlorës ngarkoi një delegacion të përbërë nga Mehmet Konica, Rasim Dino dhe Filip Noga për t’i paraqitur kërkasat e Qeverisë Shqiptare lidhur me kufijtë ku përfshiheshin katër Vilajetet: i Shkupit, Manastirit, Shkodrës dhe Janinës. Mirëpo këto kërkesa të Qeverisë së Shqipërisë nuk u morën parasysh nga Fuqitë e Mëdha, pasi ata u nisën thjesht nga interesat e tyre imperialiste. Ndër ata më të zëshëm kundër interesave të shqiptarëve ishin: Franca dhe Rusia.V.XH.).

Me njohjen e Shqipërisë në fakt në këto kufij të përgjysmuar u shkelën në mënyrë më brutale të drejtat legjitime të popullit shqiptar për vetvendosje. Për këtë vendim të Konferencës së Ambasadorëve, populli shqiptar protestoi kudo që ishte. Protesta të mëdhaja gjithëpopullore u mbajtën në Shkodër, Elbasan, Ohër, Strugë, Dibër, Tetovë, Prishtinë edhe në disa vende të botës si në Amerikë, Francë, Zvicër, Rumuni etj.

Konferencës nga këto tubime iu dërguan protesta dhe memorandume, shumë të ashpra duke kërkuar nga Fuqitë e Mëdha posaçërisht nga diplomacia austriake dhe angleze që Shqipëria të ruhet si tërësi etnike dhe të mos lejohet që Shqipëria të ndahet copa-copa mes shteteve ballkanike. Por, kësaj radhe, Fuqitë e Mëdha kërkesat legjitime të popullit shqiptar që ngeli jashtë kufijve politikë, nuk i mori parasysh edhe pse ishin në kundërshtim me vendimin e marrë në Kuvendin Kombëtar në Vlorë, më 28 Nëntor të vitit 1912.

Prandaj popullata shqiptare që ngeli jashtë kufijve të sajë etnik, vendosi të vazhdojë rezistencën e saj të armatosur, edhe në forma tjera duke mos u pajtuar asnjëherë në asnjë moment me këto vendime të padrejta e ultimative që sollën Fuqitë e Mëdha në disfavor të popullit shqiptar.

Por, sido që të jetë, shpallja e Pavarsisë ishte një akt i shenjtë me rëndësi jetike për popullin shqiptar për arsye se në themelet e shtetit të Skënderbeut sërish u ngrit flamuri i Pavarsisë.

Kombi shqiptar me këtë akt të lartë të shpalljes së pavarësisë mbylli një epokë të hidhur të historisë së vet shekullore dhe filloi një epokë të re, edhe pse e cunguar pa kufi etnik, megjithatë filloi një epokë e re e çlirimit të një pjesë të saj nga sunduesit e huaj.

Ngritja e flamurit kombëtar në Vlorën heroike, përfaqësonte fitoren e përbashkët të luftrave të të gjitha krahinave shqiptare, duke filluar nga Lidhja e Prizrenit 1878, ishte një kompaktësi e kërkesave të popullit shqiptar. E udhëhequr nga krerët e Lëvizjes sonë Kombtare për autonomi deri në vitin 1912 në Shkup, që solli deri te shpallja e pavarësisë në Vlorë.

Duhet theksuar se shpallja e pavarësisë ishte në të njëjtën kohë një etapë më e lartë e vetpërcaktimit tonë kombëtar e progresiv dhe rrezultat e luftës së palodhëshme të patriotëve shqiptarë të cilët fatëkeqësisht ishin të kufizuar në veprimet e veta dhe ishin të dëmtuar në llogari të ekzekutuesit, pasi që Fuqit e Mëdha ashtu donin. Që Shqipëria mos të egzistoj si subjekt i tërë politik. Ajo ngeli e sakatuar për nga kufijtë të saj, pasi politika globale evropiane e asaj kohe u nisë me paragjykime,që Shqipëria mos të egzistojë si tërësi territoriale me kufijtë e saj natyror, gjithnjë në korelacion me pazarllëqet e Fuqive të Mëdha, në llogari të vendeve më të vogla. Këtë fat të hidhur këtë satanizëm e përjetoi edhe populli shqiptar.

Më së miri për vendimin e ndarjes së Shqipërisë u shpre Dervish Hina np letrën dërguar Ibrahim Temos. “se ishte shumë i trishtuar nga ky vendim arbitrar që kishin marrë Fuqitë e Mëdha, kundër vendit tonë siç e quante ai Konferencën e Londrës, “gjyq politik Evropian”.

Këtë veprim të padrejtë kundër tërësisë territoriale të Shqipërisë, më së miri e përshkruan mikesha e madhe shqiptare Miss Duhram, e cila thotë: “kjo ishte një kurdisje të shteteve fqinje, të cilët nëpëmes të Fuqive të Mëdha në krye me Rusinë:”Lojë më e ndyrë e tradhëtisë kurr nuk është lozur, Kosova u morë me tradhëti”.

Për çështjen e kufijve Shqipërisë u bë tregëti e hapur në mes Fuqive të Mëdha, duke lënë Shkodrën Shqipërisë, ndërsa Serbisë iu falë tërë Vilajeti i Kosovës me Preshevë Kumanovë, Shkup Tetovë Gostivar, Kërçovë Srugë deri në Dibër, që përfshinë territoret e sodit të Maqedonisë.

Pas atyre vuajtjeve e sakrificave për liri. Shqiptarët përsëri ngelën të përgjysmuar, Vetëm e vetëm pse ishte dëshirë e Fuqive të Mëdha, në anën tjetër për të kënaqur aspiratat e shteteve të Ballkanit, në dëm tonin.

Pra, me shkeljen e ushtrisë serbo-malaze e greke në tokën e arbërit, ku qeveritë këtyre shteteve u bënë shkakëtar kryesor që penguan aspiratat e popullit shqiptar që të kurorizonte me sukses të plotë luftën 4 vjeçare për ruajtjen e tërësisë territorial dhe shpalljen e Shqipërisë etnike.

Politika e egër e sunduesëve të ri serbo-malazes, që u vendosë si rrezultat i vendimit arbitrar të marrë në Koferencën e Londrës, filluan menjëherë me aplikimin e një politikë të egër shtypse, me qëllim të çkombëtarizimit, dhe shpërnguljes sa më të shpejtë të elementit jo sllav nga trojet e veta etnike.

Pushtetmbajtësit serb nëpërmes të këtij egzodusi kërkonin nga administrata e saj që sa më parë të fillohej me kolonizimin dhe serbizimin e trojeve shqiptare në zonën e Maqedonisë dhe Kosovës.Për të arsyetuar veprimin e vetë politik se kjo zonë është e banuar edhe me elementë serb

Politika serbe i trajtoi shqiptarët si elementë i pa sigurtë në krahinat e aneksuara, Kjo politikë e egër serbe çonte në urrejtjen e gjithë popullatës kundër sunduesit të ri. Populli shqiptar dhe krerët e saj ishin të vendosur deri në fund kundër regjimit të egër të pushtetit serb, Pra në këto rrethana të reja filloi një fazë re e luftës kundër sundesëve të ri sllav, për çlirim e bashkim kombëtar me shtetin amë.

Me rastin e 90 vjetorit së Shpalljes së Pavarësisë:

Këtë solemnitet e përshëndes me fjalët e Dervish Himës -

“Shqipëria për Shqipëtarin është e shenjtë”

The truth about Kosovo

Isuf B.Bajrami
The attention of world diplomacy is focusing on Kosovo ever more. We have now in the hands of UN Security Council a proposal addressed by former Finish President Martti Ahtisari which is attached to the document that sets the framework for a possible future status of Kosovo, has summarized the guarantees for the position of minorities, and in particular the Serbian minority has described the modalities for the relatively emphasized international presence in Kosovo, with executive authority as well as authority to interpret its mandate, even after the decision for the new status, which limits Kosovo’s eventual sovereignty. Now it is on the members of the Security Council to reach a decision on Kosovo’s future.
We are aware that Serbia has undertaken a diplomatic offensive to influence the members of the Security Council of UN in order to unable the adoption of a new resolution, with the justification that Ahtisari’s proposal recommends “annexation of Serbia’s territory” and “removal of Serbia’s sovereignty over Kosovo” and that all of this, according to Belgrade officials, “is in contradiction with international law”. This is the reason why, in an effort to inform your readers and the members of the Security Council, I will highlight in broad lines a number of historic, political and legal arguments and facts that convincingly speak that Kosovo was occupied by Serbia in an unlawful manner, which is why Albanians, as a majority population in Kosovo, should enjoy the right to self-determination, whether that is as a majority population in an individualized territory or as their national right. By proving this truth, this article aims to, at the same time, prove that Serbia’s projects for the creation of two entities in Kosovo or its partition are unacceptable.
Firstly, given that Kosovo was annexed by Serbia in an unlawful manner Kosovo’s independence will in no way be in contradiction with international law. On the contrary, Kosovo independence even before being qualified as a “classic case of secession from a sovereign state”, as Serbs argue, should be considered as “annulment of an unlawful annexation. In fact it was Serbia that acted in contradiction with international law in 1912 when it annexed Kosovo through military occupation after its aggression against the Ottoman Empire, “even though Kosovo had its historic and ethnic identity, accompanied by its right to liberation, whether that was from the Ottoman occupation (1912) or Fascist occupation (1944), and in spite of its geographical demographic and cultural integrity”. Consequently, instead of admitting its unlawful act, which she committed while violating international law in a bold manner, Serbia is now using an argument which is scientifically and historically unsustainable, namely to “preserve its sovereignty over Kosovo”, which, as proved by facts, she held in an unlawful manner for a long period of time without ever asking the majority population of Kosovo or having their consent. Kosovo was occupied during Balkan wars (1912-1913)" in contradiction with the aspiration of the Albanians, expressed during their national liberation movement 1878-1912". In this manner Serbia, in spite of getting the “international legitimacy” for the occupation of Kosovo, in no way was able to justify the legitimacy of its act. In addition to this, Serbian possessive attitudes towards Kosovo which refer to history are unfounded. Firstly "they are unfounded in its methodological qualification of the national character of a territory because if history is to be taken as a criteria, in light of contemporary national-territorial realities, Hungary has the right to the Panonic part of Yugoslavia, Bulgaria and Hungary would argue about their rights over Belgrade, Greece would claim a right over Istanbul, Albania over Janina, Mexico over Florida and California, Sweden over Finland and Norway, Germany over Shlezi and Sudet regions, Denmark over Shlezivik, Iraq over Kuwait etc".
Secondly, Serbia’s possessive attitudes towards Kosovo are unfounded in the aspect of material truth, since Kosovo, in spite of allegations of such nature “in neither a cradle of Serbian nation, nor of Serbian state”. Finally, imperialistic ambitions with “historic rights” could not be defended by England, France, Spain, Portugal, Netherlands, which, as it is known “with centuries held many nations under their occupation. Therefore “with the destruction of colonial empires over 120 new states were created”. Serbia was “under the occupation of Ottoman Empire for over five centuries (1389-1878)". Spain “had conquered all Latin America in the beginning of XVI century". Neither do “Russians ever mention their historic rights over Ukraine”. Historic arguments speak very clearly that “Serbs were placed in Kosovo with their expansion under the rule of Nemanjics’”. As a result of occupations during the Ottoman Empire, many ethnic minorities, such as Serbs, Turks and Roma, were placed in the ethnic Albanian territories. The Serbian minority was greatly expanded with "the violent colonization that occurred between two world wars; nevertheless their percentage never exceeded 10% of the overall population". On the basis of these facts the conclusion is very clear: it was in deed the Serbian aggression, occupation and annexation of Kosovo that violated the international law and not otherwise, namely that Kosovo independence "would violate international law". History "is a witness of denationalization policies; of gross crimes against Albanians during 1912-1918; for genocidal Serbian plans for the extermination of Albanians; for the deportation of Albanians in Turkey and for confiscation the lands of the population and its colonization with Serbs and Montenegrins". The time period between February 1998 and June 10, 1999 only exceeded "these special cases and took the gravity of a general genocide of the Serbian regime against Albanians".
Secondly, the decision for Kosovo’s future cannot ignore the constitutional position of Kosovo in former Yugoslavia although Kosovo did not enjoy the status of a republic. However, most importantly, Kosovo was a constitute part of former Yugoslavia with a defined territory and borders, which could not be changed without its consent. Kosovo was directly represented in the former Yugoslav federation same as the other republics, not through Serbia because we would create a paradox as in that case Serbia "would have three votes in the Federation, while the other units would have only one vote". With its political-territorial identities, its constitution, Kosovo was a federally constitute unit of the multinational federation of Yugoslavia.
That Kosovo was not part of Serbia can be proven by the following historical and political facts:" Kosovo was not part of the independent sovereign state of Serbia with its international personality recognized in the Berlin Congress (1878); Kosovo was not part of Serbia in the Second AVNOJ Congress (1943); Kosovo was not part of Serbia during its establishment as a federal unit in the Anti-Fascist Popular Liberation Council (1944); Kosovo was not part of Serbia in the structure of Constitutional Assembly of Yugoslavia when the Federal Republic of Yugoslavia was founded (1945). Kosovo was not included in the sovereign Serbia, except in federal Serbia within federal Yugoslavia, during the military occupation of Kosovo (1945)". Finally it is worth mentioning that the abolishment of Kosovo’s autonomy with the amendments in the Constitution of Serbia, an act, which occurred on March 28 1989, was done in an unlawful manner. Even if we didn’t have the essential deficiencies regarding the declaration in the Kosovo Assembly, deficiencies that are proven, “lack of free will”, as a result of extraordinary political pressures, "makes the declaration for constitutional amendments unconstitutional".
Thirdly, the future of Kosovo cannot be compared with secessions in some other parts of the world. The states that remain reserved towards Kosovo independence should be mindful of this fact. They should instead look and find the “common ground” between Kosovo and certain other countries of the world, which have agreed to the removal of sovereignty over other territories. In this regard, the relations between Kosovo and Serbia are comparable with the relations of Indonesia and East Timor. As it is well known, East Timor was occupied and annexed by Indonesia in 1975, "contrary to the will of Portugal as the external sovereign", a fact which makes the annexation of Indonesia unlawful. In 1988 Indonesian government recognized the right to self-determination to the East Timor people. Singapore is another example that should be taken under consideration. This country was partitioned from Malaysia in 1965. The example of Eritrea is also meaningful for Kosovo. It was the Ethiopian government that recognized the right to self-determination to Eritrea in 1991. The case of Kosovo is also similar to the case of Namibia. Partition of Namibia from South Africa and its independence occurred in 1991. Therefore Kosovo’s independence should not be compared with secession of territories that were "not annexed in a unilateral manner (against the will of the people of the original sovereigns), which joined existing states but that they are operating in territories that were part of these states at the time when they were established". In this way even the separatist movements in Transdnjestrovle (Moldavia), in Southern Osetia and Abkhazia (Georgia) that do not have the ethnic basis that Kosovo has and which didn’t have an autonomous or federal status at the time of dissolution of former Soviet Union as Kosovo had at the time of dissolution of former Yugoslavia. Finally, Kosovo Albanians are not comparable with Catalonians, Scots, Wellsians, Basks or Corsicans… because they did not face a massive deportation from the states, which controlled them.
Fourthly, the existence of Albania as an Albanian state cannot hinder the independence and sovereignty for Kosovo, because as we can recall from history neither did the status of Romania "hinder the independence of Moldavia nor did the existence of France hindered the establishment of the canton-state of Switzerland". Finally, "even if Kosovo was constituted as an Albanian state in the Balkans, this would be a handicap rather than an advantage of Albanian population in the Balkans". Consequently Kosovo fulfills all the criteria for being an independent and sovereign state. If it is about the size of the territory, 34 states with smaller territory are members of the UN. If it is about the population, 58 states with a smaller number of population are members of the UN. If it is for the acceptance or not of new states in the UN, it should be noted that between 1990 and 2002, UN has accepted 34 new member states. The proverb that “wherever we have facts, words become unnecessary” is not meaningless.
On the basis of these arguments and facts emphasized, in broad lines, the new political legal and international status of Kosovo should be the equivalent, without any doubt, with independence and sovereignty with internationally recognized personality in all of its territory, in the manner to ensure the consistent enforcement of law, including the northern part of Kosovo and the so-called municipalities with Serbian majority, which in the proposal of Ambassador Martti Ahtisari have gained significant competencies in the name of an asymmetric territorial and ethnic based decentralization, which in spite of its well intentions threatens the future of Kosovo. Serbian claims for the creation of two entities or for partitioning of Kosovo are unacceptable for Kosovo. These claims "ignore the fact of expressively different demographic and national quantum and proportions". In the end we would like to emphasize the fact that Kosovo "is not an ethnically diversifiable territory of an enclave character". Therefore "the violent surrounding of one part of Kosovo’s territory", in spite of painful compromises that Kosovo delegation agreed to with decentralization, protective zones around Serbian heritage sites and favorable legislative procedures for minorities would directly contradict the derivative political entity of that territory and would not be in accordance with it.
It is about time that Kosovo gets out from the “closed circle” in which it was for so many years. Kosovo is awaiting a new resolution from the Security Council of UN, which should be characterized from:
Firstly, political, legal and international clarity regarding the status of Kosovo, which would prevent ambiguity in regard to it.
Secondly, full international personality which would enable Kosovo to seek membership in international mechanisms, including UN.
Thirdly, territorial integrity, which would ensure the extension of Kosovo governing institutions and consistent enforcement of the law in its entire territory.
Fourthly, functional state of Kosovo, which would prevent its possible invalidation.

» Formimi i Shtetit Shqiptar (1450-1453)
» Kërkesa për këngë
» Minj ne Westminster, rrezohet kerkesa per mace
» Këtu bëni kërkesa për ato gjëra qësi keni gjetur për Msn/Yahoo
» Hyseni nis fushatën për njohje në 121 shtete

Shpallja e pavarsise dhe kerkesa per njohje te shtetit shqiptar

Shpallja e pavarsise dhe kerkesa per njohje te shtetit shqiptar

Similar topics

Similar topics