"Sunnetet e të Dërguarit (salallahu alejhi we selem) sikurse që mbërrijnë, ashtu edhe i ikin secilit prej nesh.Prandaj, sa herë që e them një mendim ose formuloj ndonjë parim, në kundërshtim me atë që ekziston nga i Dërguari (salallahu alejhi we selem), atëherë pikëpamje e saktë është ajo çka i Dërguari (salallahu alejhi we selem) ka thënë, dhe ajo është pikëpamje imja."

"Muslimanët janë pajtuar njëzëri që nëse një sunnet i të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi we selem), i është qartësuar dikujt, nuk është e lejuar për të që ta lë atë për fjalët e ndokujt tjetër".

"Nëse gjeni në shkrimet e mia diçka në kundërshtim me Sunnetin e të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi we selem), atëherë flitni duke u bazuar në Sunnetin e të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi we selem) dhe lini atë që unë kam thënë."
Në një transmetim thuhet:"...atëherë pasojeni atë (Sunnetin) dhe mos shikoni në thëniet e askujt".

"Nëse vërtetohet se një hadith është sahih, atëherë ai është medh'hebi (rruga) im."

"Ju (duke iu drejtuar Ahmed Ibn Hanbelit rahimehullah) keni më shumë se unë njohuri për Hadithin dhe transmetuesit, prandaj kur një hadith është sahih, më informoni për të, qoftë ai nga Kufa, Basra a Siria, që kështu ta marrë atë pikëpamje të Hadithit, përderisa ai është i vërtetë."

"Në çdo çështje, për të cilën Njerëzit e Hadithit (Muhadithët) gjejnë një transmetim nga i Dërguari i Allahut (salallahu alejhi we selem) të jetë sahih, i cili është në kundërshtim me atë që unë kam thënë, atëherë unë tërhiqem nga mendimi im, qoftë gjatë jetës sime, qoftë pas vdekjes".

."Për çdo gjë që them, nëse ekziston diçka autentike nga i Dërguari (salallahu alejhi we selem) e kundërt me fjalët e mia, atëherë hadithi i të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi we selem) vjen në rend të parë, prandaj mos e pasoni mendimin tim".

"Çdo hadith nga i Dërguari (salallahu alejhi we selem) është gjithashtu pikëpamje imja, edhe nëse ju nuk e dëgjoni atë nga unë".

“Është ashtu siç ka thënë Zoti i Lavdëruar, ditë të numëruara. Derisa, janë orë të numëruara! Muaji i ramazanit është ose 720 orë, apo 696 orë, dhe çdo minutë i tij ka një çmim dhe një vlerë.
Selefët dhe Sahabët – Allahu qoftë i kënaqur me ata – e kanë pas zakon që ti presin këto ditë të Ramazanit prej vitit në vit, ashtu siç është transmetuar në një transmetim se Sahabët e kanë pas zakon të thonë kur Rexhebi arrinte:

“O Allah, na ndihmo në adhurim ndaj Teje në Rexheb dhe Shaban, dhe na lejo që jetojmë në Ramazan.”

Për arsye se ramazani është një rast i vitit për ta pastruar veten, shpirtin, dhe trupin, dhe këto nuk kanë efekte të aq të thellë në shpirtin dhe në trupin. Aktet e adhurimit të shpirtit janë të shumta, dhe aq sa ta marr hisen e tij të dhimbjes trupi gjatë akteve të adhurimit, aq do ta marrë hisen e tij të dritës. Për këtë arsye xhihadi është kulminacioni i islamit; për arsye se është akti më me dhimbje dhe më i vështiri prej adhurimeve.
Shpërblimi për të është i madh, ndikimi i tij në shpirt është i thellë, dhe rezultati i tij në ndërtimin e shpirtit dhe skalitjen e teuhidit në të është i madh.

Prandaj, ka akte të adhurimit që kanë të bëjnë me pasurin tuaj. Sidoqoftë, efekti i tij në shpirt zakonisht është më i paktë se sa i një akti të adhurimit që ka të bëjë me trupin.
Pra, Zekati ka një efekt të thellë në shpirt, pasi që e pastron atë prej lakmisë.
Sidoqoftë, ti nuk mund të simpatizohesh me të vërtet me një person të varfër përveç nëse e ndien dhimbjen e tij, jeton ashtu siç ai jeton, dhe vuan urie ashtu siç ai vuan urie.
Nëse ti vuan urie, atëherë ti e ndien se trupi ytë po bëhet më i fortë dhe më i durueshëm. Në atë moment, ti bëhesh i kënaqur se ke pas mundësi të sakrifikosh diçka dhe ta pastrosh veten tënde prej lakmisë.

Xhihadi është në të njëjtën mënyrë: Xhihadi me pasurin tënde nuk e pastron shpirtin në të njëjtën mënyrë sikurse xhihadi me veten tij. Dhe për shkak të kësaj, islami nuk e ka liruar asnjë sahab prej obligimit të xhihadit me veten e tij, pa marr parasysh se qfar pozite ka pas ai në shoqëri, dhe pa marr parasysh se sa i famshëm ka qenë ai, siç është rasti i Uthmanit.

Selefët – Allahu qoftë i kënaqur me ata – kishin për ta llogaritur ramazanin në minuta. Ata ishin duke u falur pas Ubej bin Ha’b – dhe Umer bin el-hatabi ishte duke i fal teravit pas tij – dhe ata kërkonin shkopinj për ta ndihmuar veten e tyre si rezultat i të qëndruarit të tij të gjatë në namaz, dhe Sahabët thonin: “Ne kemi frikë se do te na shkon syfyri duke u falur pas Ubejes, dhe ne kemi frikë se koha e sabahut do të vijë, duke na shkaktuar neve që të na ik ngrënia e ushqimit të bekuar – ata e kanë pas ti referohen syfyrit si ushqim i bekuar – pra, le të nxitojnë fëmijët tanë që ta përgatisin ushqimin për ngrënie.”

"Vërtetë, unë jam vetëm një vdekshëm, bëj gabime (nganjëherë) dhe kam të drejtë (nganjëherë).Prandaj vështroni mendimet e mia:gjithë atë që pajtohet me Librin (Kuranin) dhe Sunnetin pranojeni, dhe gjithë atë që nuk pajtohet me Librin dhe Sunnetin mos e përfillni."

.Secilit pas të Dërguarit (salallahu alejhi we selem) do ti refuzohen dhe do ti pranohen thëniet e tij, por jo edhe të të Dërguarit (salallahu alejhi we selem).

Ibn Vehbiu ka thënë:"Kam dëgjuar kur Maliku është pyetur për pastrimin midis gishtërinjve të këmbës gjatë abdestit.
Ai tha:"Njerëzit nuk janë të detyruar ta bëjnë këtë.
"Nuk iu afrova derisa turma u pakësua, e atëherë i thashë:"Ne dijmë një sunnet në lidhje me këtë.
"Ai tha:"E çfarë është ai?".
Unë i thashë:"Na ka rrëfyer Lejth Ibn Sadi, Ibn Lehia dhe Amër ibn el Harithi nga Jezid Ibn Amër El Meafiriu, e ky nga Abdurrahman Al Hubuliu, e ky nga El Mustevrid ibn Shaddad Al Kurashiu, i cili ka thënë:
"Kam parë të Dërguarin e Allahut (salallahu alejhi we selem) duke fërkuar me gishtin e tij të vogël mes gishtërinjëve të këmbëve të tij".
Ai (Maliku) tha:"Ky hadith është i mirë;Nuk kam dëgjuar për të fare deri më tash"
Pas kësaj, e dëgjova duke u pyetur për të njëjtën gjë, e ai urdhëronte fërkimin mes gishtërinjëve të këmbëve".

Obligimi për haxh motivon individin që edhe përkundër vështërësive të mëdha ta kryej këtë obligim, me qëllim të arritjes së shpërblimit të Allahut. Kjo arrihet përmes të kuptuarit se haxhi është një ndër obligimet më të rëndësishme fetare. Ebu Hurejre rrëfen se Pejgamberi, alejhi's salatu ve's selam u pyet: Cila vepër është më e mira? Tha: Besimi në Allahun dhe në të dërguarin e Tij. Pastaj cila? Tha: Xhihadi në rrugën e Allahut. Pastaj cila: Tha: Haxhi i pranuar". (Buhariu dhe Muslimi). Ibni Omeri transmeton se Muhammedi, SalaAllahu alejhi ue Selam ka thënë:
Luftëtari në rrugën e Allahut, haxhiu dhe umrebërësi janë delegacion i Allahut; i ftoi dhe iu përgjigjën, e luten dhe ua plotësoi lutjen". Dëshira dhe vullneti i besimtarit që të kryej Haxhin buron prej kësaj baze, gjegjëisht prej dëshirës së tij për kryer një ndër obligimet e Allahut s.t. Me këtë dëshiron që shpirtin e tij ta mësoj të jetë i diciplinuar në kryerjen e urdhërave të Allahut dhe i nënshtrar ndaj Allahut. Ky motiv e bënë shpirtin e besimtarit të gatshëm për sakrificë dhe të durushëm në vështërësi.

Obligimi për haxh e nxit njeriun që të ruhet edhe nga mëkatet më të vogla me qëllim që të arrij shpërblimin e Allahut s.t. Muhammedi s.a.s thotë: Kush kryen haxhin pa bërë marrëdhënie seksuale dhe pa shkelur dispozitat e tij, ai kthehet (i pastër nga mëkatet) sikur atë dite kur e ka lindur nëna". (Buhariu dhe Muslimi) Kryejini haxhin dhe umren paralel ngase ato zhdukin varfërinë dhe mëkatet ashtu sikur gjyryku largon ndryshkun e hekurit, arit dhe argjendit, ndërsa për haxhin e pranuar nuk ka shpërblim tjetër përveç Xhennetit". Ruajtja nga mëkatet i ka tre dimensione: I pari është se besimtari para se të merr rrugë për në Haxh pendohet për mëktatet e tij sinqerisht me qëllim që para Allahut të jetë i penduar. Dimensioni i dytë: ruajtja nga mëkatet gjatë periudhës së haxhit, me qëllim të pranimit të haxhit dhe faljes së mëkateve nga Allahu s.t. Si dhe dimensioni i tretë: ruajtjen nga mëkatet pas kthimit nga Haxhi me qëllim që të jetoj një jetë të pastër nga mëkatet dhe të jetë herëdo kur i gatshëm të paraqitet para Allahu si besimtar me zemër të pastër dhe me kryerje të obligimeve fetare. Besimtarit në haxhin e pranuar i falen mëkatet sikur dhe mebtet i pa mëkate sikur në ditën që e ka lindur nëna, prandaj ai duhet të jetoj jetën e pas haxhit me kujdes të veçant që mos të rrit numrin e mëkateve.

Udhëtimi për në haxh i njeriut me qëllim të përgjigjjes së thirrjes së Allahut e inspiron atë të mendon rreth udhëtimit të fundit nga kjo botë dhe takimit final me Allahun s.t. kjo formë e meditimit e shtyn njeriun të pendohet sinqerisht, të pajiset me më të miren dhe më të pastërten e pasuris dhe të veproj sa më shumë vepra të mira, duke qenë se vazhdimisht rikujton kthimin te Allahu dhe paraqitjen para tij. Këtë meditim e bënë më madhështor edhe veshja e Ihramit. Përzgjedhja e pasurisë, përshëndetja me familjen dhe të afërmit, takimi më të panjohur dhe shumë pak të interesuar për tu njoft mes vete, veshja e Ihramit, pendimi për mëkate, të qajturit e të penduarve…, të gjitha këto lënë gjurmë të pashlyshme në shpirtin e besimtarit dhe me siguri se për shpirtin e çdo njërit do të jetë ilaqi më i mirë i pastrimit shpirtëror.

Në shpirtin dhe mendjen e njeriut në momentet e para kur i has ato vende të shenjta, vende në të cilët ka ndërtuar dora e Ibrahimit a.s, ku ka shkelur këmba e pejgamberit s.a.s, ku është ndërtuar historia e feve, formon imazh të veçantë për ato vende. Në mendjen e tij bashkohet e kaluara historike, e lexuara në Kur'an dhe e ardhmja e përjetësisë. Fundja këto tri dimensione e ngjallin emocionin shpirtëror dhe fuqizojnë individin për tejkalimin e sfidave jetësore. Shpirti i besimtarit që formohet në këto tre dimensine i kalon dimensionet e materiales dhe futet në botën e imazheve dhe të sekreteve të Allahu të zbuluara për të sinqertët dhe të drejtët. Shpirti i till edhe vdekjen e sheh jetë, sepse jeta për të ka tjetër dimension dhe një kuptim më të gjerë.

Pasuria hallall për në haxh. Besimtari i cili duhet ta kryej haxhin e ka obligim ta ketë pasurin hallall, të fituar në rrugë të lejuar dhe të ruajtur në formë të lejuar. Fitimi i pasurisë mbi këto parime, nënkupton që besimatri i tillë veprimtarin shoqërore duhet ta ketë të pastër dhe në përputhshmëri të plotë me Ligjet e Allahut s.t. i vetëdijshëm për atë se Allahu pranon vetëm të lejuarën dhe mirën, besimtari është i vendosur që në haxh ta merr pasurin hallall dhe të largohet nga të gjitha rrugët që pasurinë e tij munden me e ndytë. Largimi nga të gjitha rrugët e kriminalitetit, fajdes, kamatës, mashtrimit, vjedhjes, ryshfetit…, e forma të tjera të fitimit të pasurisë në rrugë të jashtëligjshme ndikon që shoqëria islame të jetë e pastër nga këto dukuri. Shoqëria e till islame duke e pas të qartë pastërin në këtë adhurim e dëshiron edhe pastërin në fitim dhe në përgjithësi në jetën individuale dhe shoqërore të xhematit islam.

Pajtimi dhe rregullimi i marrdhënieve mes muslimanëve para nisjes për në Haxh. Muslimani është i obliguar që para se të niset për në Haxh të pajtohet dhe ti kërkoj hallallin vëllaut të tij musliman për shqetësimin dhe padrejtësin që ja ka shkaktuar. Po ashtu besimtari është i obliguar që tua kthej borgjin borgjilinjëve të tij. Pajtimi mes tij dhe të tjerëve si dhe kthimi i borgjit do të ndikoj në shtimin e sigurisë së vendit dhe rrethit në të cilin jeton besimtari. Siguria, stabilititeti, mirëqenia dhe besimi reciprok e karaktarizon shoqërin Islame, haxhi jep një kotribut tejet të madh dhe ka një ndikim të hatashëm në ngritjen e kësaj karaktaristike të shoqërisë islame.

Barazia e njerëzve. Haxhi me obligimet që i ka caktuar Allahu s.t dhe Pejgamberi s.a.s dëshmon për barazinë e njrëzve në Islam. I ziu, I bardhi, I kuqi, I verdhi, pa marr parasysh ngjyrën, shefat e shteteve, komandantët, intelektualët, barinjtë, të pasurit e të varfërit , pa marr parasysh pozitën dhe statusin shoqëror në Haxh janë të barabartë. Ata janë të veshur në Ihramin e bardh që të gjithë, janë të rreshtuar në një saf dhe të mbështetur krah për krahi me njëri-tjetërin. Mes tyre lind dashuria për shkak të besimit e jo për shkak të pozitave, sepse askush askënd nuk e njeh se çfar është dhe çfar bën. Haxhi është shembull i barazisë gjinore, aty janë edhe motrat muslimane që lusin Allahun e Madhërishëm dhe krijojn miqësi reciproke me motrat e vendeve të tjera islame. Haxhi përkundër vështërësive nuk është obligim vetëm për meshkujt ai është obligim edhe për femra. Ato janë pjesëtare të këtij adhurimi madhështor dhe anëtarë të një kongresi të madh Islam.

Kongresi i madh. Haxhi përveq adhurimit, nënshtrueshmëris dhe pendimit tek Allahu paraqitet edhe si kongresi i madh i muslimanëve. Aty prazantojn muslimanët nga të katër anët e botës, me problemet, hallet dhe preokupimet e tyre. Aty njihen fiset, shoqërit dhe kombet mes vete. Formohet afërsia nga muslimanët e gjithë botës dhe fillojn ta ndjenjë veten si pjesë e vërtet e një trupi, ashtu siq na ka mësuar pejgamberi s.a.s, se umeti islam është si një trup. Barazia në gjuhë, ngjyr, pozitë apo prejardhje e shëndërron haxhin në një kongres klasik dhe modern tejet madhështor. Në aspketin klasik nënkuptojmë se kur Haxhi ka qenë obligim për robin-skllavin dhe për zotërin e tij bota tjetër ka qenë ende në ndarjet e klasave shoqërore. E po ashtu kur haxhi ka qenë obligim për femra, bota tjetër ka pas probleme ta konceptoj femrën si njeri. Ndërsa në aspketin modern nënkuptojmë se Haxhi si adhurim është i veçantë me karakteristikat e tij nga të gjithë organizimet e kongreseve dhe organizmave tjerë ndërkombëtar.